Sercem zawsze był w swym Szubinie

Zbigniew Frieske urodził się 1 listopada 1921 roku w Ślesinie. Ojciec Leon był zarządcą majątków ziemskich, matka Marianna zajmowała się domem i trójką dzieci.

<!** Image 2 align=right alt="Image 79946" sub="Na pierwszym zdjęciu widać powojenne obozy szubińskich harcerzy, które odbywały się także w Rumii Zagórzu. /Fot. Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej">W Szubinie, gdzie rodzina dzierżawiła od probostwa około 140-hektarowy majątek nazywany Dziekanką (przy dzisiejszej ul. Powstańców Wielkopolskich), mieszkał od 1932 roku. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Szubinie uczył się w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy.

W 1937 roku wstąpił do I Drużyny Harcerzy im. Tadeusz Kościuszki w Szubinie. Drużynowym był w tamtym czasie trzy lata starszy Zenon Erdmann. Wtedy to nawiązała się przyjaźń między harcerzami, która trwała do śmierci Zenona Erdmanna. W kwietniu 1938 roku w Rynarzewie złożył ślubowanie harcerskie na ręce druha Jana Jankowskiego. 26 sierpnia 1939 roku druh Franciszek Grajkowski, komendant Szubińskiego Pogotowia Wojennego Harcerzy, wydał polecenie uruchomienia pogotowia wojennego na terenie powiatu. Opracowania wymieniają nazwisko Zbigniewa Frieske wśród szczególnie aktywnych wtedy harcerzy.

<!** reklama>Okupację spędził we wsi Jeziorki koło Gołańczy, gdzie w należącym już przed wojną do Niemca Augusta Kreklauöa majątku pracował, między innymi, jako spisowy i kierowca. W pracy pomagała mu zdobyta w bydgoskim gimnazjum znajomość języka niemieckiego. W czasie wojny był członkiem konspiracyjnej grupy Szarych Szeregów, która działała na naszym terenie pod kryptonimem „Kościuszkowcy”. Nawiązywali oni kontakt z druhem Franciszkiem Grajkowskim, który przebywał w Wągrowcu, a ten z Wielkopolską Komendą Szarych Szeregów.

<!** Image 3 align=right alt="Image 79946" sub="Portret Zbigniewa Frieske /Fot. Archiwum Muzeum Ziemi Szubińskiej">Zbigniew Frieske utrzymywał także kontakt z podziemiem działającym w Bydgoszczy. W czasie wojny przebywał również przez kilka miesięcy w obozie karnym w Wągrowcu. Do Szubina wrócił w marcu 1945 roku. Od razu włączył się w organizację harcerstwa. Do końca życia ze wzruszeniem wspominał powojenne obozy w Głęboczku, Żurczynie, Rumii Zagórzu.

W 1947 roku rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w 1951 roku uzyskał tytułu magistra inżyniera. Tytuł doktora nauk przyrodniczych zdobył w Instytucie Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie w grudniu 1971 roku. Na emeryturę przeszedł 10 lat później.

Mieszkał w z rodziną w Poznaniu, ale dopóki zdrowie mu pozwolało, bardzo często przyjeżdżał do bliskiego jego sercu Szubina. Był członkiem Kujawsko-Pałuckiego Towarzystwa Kulturalnego w Szubinie. Zawsze odwiedzał Zenona Erdmanna i Izbę Pamięci Narodowej, a potem Muzeum Ziemi Szubińskiej. Zmarł w Poznaniu, 4 maja 2004 roku. Został pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.