Naukowcy poszukują dowodów materialnego istnienia Jezusa. Odkryto niektóre miejsca, gdzie twórca zasad chrześcijaństwa dokonał cudów. Potwierdzono realność części zdarzeń z Nowego Testamentu.
<!** Image 2 align=right alt="Image 41063" sub="W czasach, gdy narodził się Jezus, miało miejsce szczególne zjawisko astronomiczne">Najstarsze zachowane źródła mówiące o Jezusie powstały po jego śmierci. Nauka za takie teksty uznaje zapisany w języku greckim zwój papirusu z 125 r. n.e. oraz najdawniejsze kopie Biblii, wykonane ok. roku 300. Praktycznie wszystko, co o Jezusie wiadomo, zawarte jest w treści ewangelii.
Narodziny Jezusa zapowiedział znak na niebie, tzw. gwiazda betlejemska. Amerykański naukowiec odkrył potwierdzenie tego zdarzenia - opis „gwiazdy”. Dr Michael Molnar z Rutgers University w New Jersey w USA natknął się na tę informację w księdze „Mathesis” napisanej w 334 r. n.e. przez Firmikusa Maternusa, rzymskiego astrologa nawróconego na chrześcijaństwo. Molnar stwierdził, że gwiazda betlejemska nie była, jak przypuszczano, zjawiskiem astronomicznym takim jak supernowa lub kometa, lecz złożonym zjawiskiem o znaczeniu astrologicznym.
Naukowiec z Rutgers University przestudiował symbolikę astronomiczną na rzymskich monetach z okresu I w. p.n.e.- I w. n.e. Ustalił, że to, co dotąd uważano za pojawienie się na niebie jakiegoś rozbłysku, było podwójnym zaćmieniem Jowisza, do którego doszło 20 marca oraz 17 kwietnia 6 r. p.n.e. Zjawisko to, jak założył dr Molnar, miało ogromne znaczenie dla starorzymskich astrologów i mogło zostać zinterpretowane jako znak narodzin nowego króla Judei.
Kefar Kana, miejscowość w Galilei położona niedaleko Nazaretu w Izraelu, utożsamiana jest z miejscem zwanym Kaną Galilejską. Tam, jak mówi Pismo Święte, Jezus dokonał pierwszego cudu - przemienił na weselu wodę w wino. W Kanie też Chrystus uzdrowił później syna królewskiego urzędnika.
Dziś w Kefar-Kana stoją dwa kościoły - grecki i katolicki. W katolickim, oo. franciszkanów, znajduje się kamienna stągiew, taka, w jakich 2 tys. lat temu przechowywano na tych ziemiach wodę. Kościół tego nie potwierdza, ale od stuleci krąży opinia, że stągiew ta związana jest z cudem Jezusa. Odkrycie z połowy grudnia 2004 r. zmieniło ten stan rzeczy. Izraelscy archeolodzy ogłosili wówczas, że odnaleźli prawdziwą Kanę, gdzie Jezus przemienił wodę w wino. Naukowcy odkryli miejsce cudu w okolicach Kefar Kana. Są to pozostałości zabudowań mieszkalnych i łaźni, które użytkowano przez 700 lat, po czym opuszczono na początku naszej ery.
<!** reklama left>Naukowcy z Uniwersytetu w Hajfie zidentyfikowali inne miejsce ewangelicznego cudu. To znajdujące się w Jerozolimie pozostałości po sadzawce Syloe. Tam, jak mówi Ewangelia wg św. Jana, Jezus cudownie uleczył człowieka ze ślepoty.
Badacze z Hajfy ustalili, że ocembrowany kamieniem staw miał 50 m długości, a wody napływały do niego każdej wiosny. Sadzawka Syloe była używana przez Żydów do rytualnych obmywań do roku 70 n.e., kiedy to Rzymianie zniszczyli świątynię w Jerozolimie. Z wody tej korzystali pielgrzymi udający się do świątyni Salomona.
Także inny cud Jezusa zwrócił uwagę naukowców. - Nowotestamentowa relacja opisująca Jezusa chodzącego po wodzie ma naukowe wyjaśnienie - twierdzi dr Doron Nof, wykładowca oceanografii na Uniwersytecie Stanu Floryda w Miami.
Dr Nof, na podstawie statystyk temperatur powierzchni jeziora Genezaret oraz modeli teoretycznych, ustalił w kwietniu br., że w okresie między 2 tys. 600 - 1 tys. 500 lat temu powierzchnia jeziora była dużo chłodniejsza niż dziś. Przy spadku temperatury poniżej zera wody przy zachodnim brzegu jeziora mogły zamarzać. Tafle lodu mogły unieść ciężar człowieka i były niewidoczne dla obserwatorów znajdujących się w oddali, na brzegu. Opis cudu chodzenia po wodzie ma, wg amerykańskiego naukowca, znaczenie natury ekologicznej - informuje o sytuacji klimatycznej na obszarze Palestyny w czasach nowotestamentowych.
Przeszłością Ziemi Świętej, podzielonej dziś między 3 wielkie religie, zajmuje się wielu badaczy. Odnaleziono tam już wiele potwierdzeń zdarzeń opisanych w „Nowym Testamencie” i dawniejszych księgach „Biblii”.
