To, co jeszcze parę lat temu uważano za fantastykę naukową, dziś jest naukowym faktem. Opracowano technologie sprawiające, że dowolny obiekt, w tym żywy człowiek, jest niewidzialny dla ludzkiego oka.
<!** Image 2 align=right alt="Image 26525" >W zrealizowanym w 2000 r. filmie „Człowiek widmo” w reż. P. Verhoevena naukowcy, kierowani przez geniusza, opracowują formułę niewidzialności. W trakcie kolejnych eksperymentów niewidzialne stają się przedmioty, potem laboratoryjna małpa, wreszcie - człowiek. Gdy film ten wszedł na ekrany, należał do gatunku science fiction. Dziś w tej fabule jest niewiele z fikcji.
Pod koniec maja br. dwa pracujące niezależnie zespoły naukowców opracowały metodę uzyskania niewidzialności. Grupa ekspertów kierowana przez dr. Johna Pendry’ego z Imperial College London oraz zespół dr. Ulfa Leonhardta z brytyjskiego University of St. Andrews analizowali możliwości tzw. metamateriałów. Uzyskali odpowiedzi na temat zasad działania materiałów, które zmieniają sposób poruszania się fal elektromagnetycznych, w tym także fal światła. Według tych ustaleń, można skonstruować pelerynę-niewidkę. Takie właściwości ma osłona wykonana z metamateriałów, kompozytów o nowych właściwościach elektromagnetycznych, powodujących załamywanie się fal światła widzialnego. To, jak metameteriał reaguje na pole elektromagnetyczne można zaprogramować, manipulując nanostrukturą tej substancji, a następnie kontrolować to zjawisko. Tego rodzaju osłona sprawia, że omijają ją promienie elektromagnetyczne, w tym światło widzialne, tak jak woda w rzece opływa gładki kamień. Dzięki takiej manipulacji, obserwator widzi przedmioty znajdujące się poza obiektem schowanym pod metamateriałem. Oznacza to, że obiekt opływany przez światło widzialne będzie niewidoczny dla ludzkiego oka.
<!** reklama left>Na tym nie koniec zakresu niewidzialności. Człowiek ukryty pod peleryną-niewidką może być niewidzialny dla urządzeń termooptycznych - odpowiednio skomponowany metamateriał załamuje bieg promieniowania podczerwonego. Niewidzialność ma ograniczenia: działa w obie strony. Aby widzieć otoczenie, człowiek ukryty pod peleryną-niewidką musi używać noktowizora, sonaru lub detektora mikrofal.
Nie jest to jednak pierwsza metoda pozwalająca osiągnąć stan niewidzialności. W lutym br. opublikowano wyniki badań prowadzonych na tym polu przez prof. Olega Gadomskiego z Uniwersytetu w Uljanowsku. Rosyjski naukowiec opracował metodę uzyskania niewidzialności, opartą na zasadzie konwersji fal optycznych. Polega ona na stworzeniu osłony pokrytej nanometrycznej grubości warstewką atomów złota. Warstwa powstałej w wyniku nanokoagulacji substancji sprawia, że obiekt ukryty za osłoną ze złota staje się niewidzialny.
Po raz pierwszy skuteczną w działaniu metodę zapewniającą niewidzialność opracowano zaledwie półtora roku temu. Była ona dziełem japońskiego naukowca prof. Susumu Tachi. Badacz ten opracował jesienią 2005 r. metodę uczynienia niewidzialnym dowolnego obiektu, w tym człowieka. Służy do tego zestaw urządzeń tworzących odpowiednik baśniowych peleryn używanych przez czarowników.
Wynalazek prof. Tachi składa się ze specjalnego płaszcza, na którym zestaw mikrokamer wyświetla obraz tego, co dzieje się za ubranym w taki strój człowiekiem. Zwykle, gdy ktoś przed nami stoi, nie widzimy, co za tą osobą się dzieje. Sprzęt Japończyka to umożliwia. Problemem pozostaje jeszcze szybkość przetwarzania danych tak, aby człowiek mógł się przemieszczać, pozostając niewidzialnym dla przechodniów. Za to nieruchome obiekty, np. budynki, można w ten sposób ukryć przed ludzkim wzrokiem. Wykrycie ich jest wówczas możliwe tylko dzięki użyciu termowizji ukazującej ciepło obiektów.
Do czego niewidzialność może się nam przydać? Takimi technologiami interesuje się wojsko. Mogą one być wykorzystane także w przemyśle, telekomunikacji, do budowy aparatury naukowej kolejnej generacji, a także w dziedzinie rozrywki.
