Na Łuczniczce o jeden balkon bliżej dobrobytu. A jak pomysł chwyci? - Minął tydzień

Na pomysł ten wpadli spółdzielcy z RSM Jedność na Kapuściskach. Dzięki ich inicjatywie skromne zazwyczaj gniazdko w PRL-owskim bloku rozrasta się o całe trzy metry, kosztem 8-9 tys. zł, czyli maksymalnie 3 tys. zł za metr.

Mały mankament tego rozwiązania jest taki, że dodatkową powierzchnię zyskujemy... na zewnątrz mieszkania. Te ekstrametry to bowiem powierzchnia balkonu. Jest on nie tyle dobudowywany, co dokręcany do mieszkania, w rozmiarze 2,5 na 1,2 metra.

Obszarem balkonowego eksperymentu stała się dzielnica, a właściwie dzielniczka, zwana niegdyś Łuczniczką. Swą nazwę i sławę ta okolica zawdzięcza loterii liczbowej „Łuczniczka”, która była w Bydgoszczy organizowana na początku lat sześćdziesiątych. Oprócz tego, że można było w niej wygrywać pieniądze, w puli było też dziesięć domków. Osiedle tych domków nazwano więc Łuczniczka.

Dziś formalnie jest to część Kapuścisk w jednym z najbardziej rozkopanych bydgoskich fyrtli - w miejscu, w którym jadący od centrum tramwaj na ul. Toruńskiej skręca w stronę górnego tarasu. Spokojna to jedna z największych ulic na Łuczniczce i to tam właśnie (patrz: zdjęcie) pojawiły się dokręcone balkony. Szybko zdobyły sobie uznanie mieszkańców i w niektórych blokach, jak widać, mieszkań z dokręconym balkonem jest już więcej niż tych, których właściciele nie zdecydowali się na takie powiększenie metrażu.

Przyznaję, że wieść o balkonowym eksperymencie zaintrygowała mnie tak bardzo, że wybrałem się na wycieczkę na Łuczniczkę, by z bliska przyjrzeć się tym konstrukcjom. Nie było to trudne, bowiem na balkonową rozpustę zdecydowało się także wielu mieszkańców parteru. Ich głód dodatkowych metrów okazał się większy niż obawy, że ktoś im coś ukradnie z tak nisko położonego balkonu albo wrzuci coś paskudnego. Kiedyś, jak dobrze pamiętam, było to sporym utrapieniem mieszkańców bloków, powodującym że grodzili oni dostęp do balkonu od zewnątrz niezbyt gustownymi, kojarzącymi się z więzienną celą kratami. A że nie była to ostrożność bezpodstawna, przekonałem się pewnej nocy, kiedy to z mojego balkonu na pierwszym pietrze ulotniły się dwa górskie rowery.

Na Spokojnej nikt jednak kraty do dokręcanego balkonu nie dospawa, bo jest to lekka, metalowa konstrukcja, która pewnie takiego obciążenia by nie wytrzymała.

O bezpieczeństwo balkonów, które dokręcane są także na ostatnim piętrze (tam razem z daszkiem z pleksi), byłbym na Spokojnej spokojny. No może przy założeniu, że nikt na balkon nie będzie na przykład wystawiał mebli podczas remontu mieszkania. Bardziej niepokoiła mnie estetyka tych tworów. Pojawiają się przecież na budynkach, w których planach architektonicznych takiego elementu nie przewidywano. Cóż, rzeczywiście estetyka nie jest najmocniejszą stroną dokręcanych balkonów. Przyznać też jednak trzeba, że PRL-owskie bloki same w sobie mają niewiele estetyki. W tym zakresie trudno tam zatem coś mocno schrzanić.

Zastanawiam się tylko, jak będą wyglądać inne dzielnice Bydgoszczy, których mieszkańcy zarażą się przykładem ze Spokojnej. Czy czeka nas zalew dokręcanych balkonów także w Fordonie, na Wyżynach, Szwederowie czy Bartodziejach? Brzmi to już z lekka apokaliptycznie i tej apokalipsie, niczym grodzeniu chodników i parkingów, trudno będzie postawić tamę. No bo skoro na Spokojnej mogli...