Kiedy biali byli czarni

I coś takiego chce się wykrzyczeć, kiedy ogląda się „Selmę”, czyli portret Martina Luthera Kinga.

Bo twórcy filmu bardzo chcą, żeby było dobrze, bardzo starają się jakoś ożywić pomnik, ale niestety wychodzi im ostatecznie nie dobrze, a na kolanach. Bo King wielkim człowiekiem był, więc w mocno zaangażowanym filmie ta jego wielka wielkość wyłazi na wierzch. I to mimo tego, że King wygląda tu raczej na wujcia-misia, niż politycznego lidera.

„Selma” wpisuje się w cały ciąg „afroamerykańskich” filmów, powstałych za Baracka Obamy (ach, to hollywoodzkie wyczucie chwili...), poświęconych emancypacji amerykańskich murzynów. „Selma” jest tu może szczególna o tyle, że akcja toczy się raptem pół wieku temu. I aż trudno uwierzyć, że tak niewiele lat upłynęło od czasów, kiedy w ostoi demokracji jedni obywatele blokowali innym realizowanie podstawowych praw. A jak ci blokowani podnosili głowy, to dostawali srogi łomot.

Przenosimy się więc na południe USA, w połowę lat 60. Niby murzyni mają już prawa obywatelskie, ale tak naprawdę władze robią wszystko, żeby nie dopuścić ich do urn wyborczych. Pastor King organizuje więc marsz do Montgomery.

Film naładowany jest oczywiście wzruszeniami z wysokiej półki, jak to w Hollywood rozegranymi perfekcyjnie i zgrabnie - ale to by było na tyle. Bardzo schematyczny jest podział ról. Czarni są biali, a biali to czarne charaktery, poza tymi, którzy pomagają Afroamerykanom. Najciekawsze są chyba polityczne zapasy. Oglądamy i pokojowo - prowokacyjne metody Kinga, i słuchamy radykalnego Malcolma X, i widzimy, ja sprawę rozgrywa prezydent Johnson. Przede wszystkim oglądamy jednak narodziny epoki telewizyjnej w polityce. Bo to wtedy politycy orientują się, ile mogą zdziałać odpowiednio dobrane ruchome obrazki.