Etyka po polsku

<!** Image 1 align=left alt="Image 20285" >
Możliwości jest wiele.
W Niemczech prawo do nauczania religii w szkołach jest zagwarantowane w konstytucji. Katecheza jest zwykłym przedmiotem szkolnym, a ocena
z religii, w większości landów, jest wymagana do promocji.
W Luksemburgu uczniowie mogą być zwolnieni z katechezy, ale w zamian zapisują się na zajęcia moralności świeckiej, niezwiązanej z żadnym wyznaniem. W szkołach średnich w Holandii religii nie ma wcale, ze względu na zróżnicowanie wyznaniowe uczniów. W Irlandii natomiast katecheza jest obowiązkowa dla dzieci i młodzieży danego wyznania, zarówno w szkołach podstawowych, jak i wyższych. W hiszpańskich podstawówkach dla uczniów zwolnionych (przez rodziców) z zajęć religii organizuje się lekcje zastępcze. W szkołach średnich trafiają oni do tzw. klas bezwyznaniowych. A nad Wisłą? Kilkanaście lat temu religia triumfalnie powróciła do szkół. Idea była słuszna
i plan dobry: prawo do wolnego wyboru plus możliwości jego realizacji. W imieniu dzieci decydują rodzice, młodzież deklaruje się sama. Młodsi uczniowie mają plan lekcji układany tak, by katecheza zaczynała bądź kończyła zajęcia. Po to, by nie zostawiać dziecka nieuczęszczającego na religię samopas. Dla szkół ponadgimnazjalnych ustawowo wprowadzono obowiązek organizacji lekcji etyki dla tych, którzy z katechezy rezygnują. Tyle teorii.
Praktyka, nie tylko w Bydgoszczy, beznadziejnie odstaje od założeń. Ułożenie odpowiedniego planu dla dzieci okazuje się niewykonalne, podobnie jak zorganizowanie lekcji etyki („nie stać nas na to”). Po raz kolejny - prawo jest, tylko możliwości brak.