Czasy, gdy o szansach na rozwój miasta decydowała rzeka, a potem kolej żelazna minęły, zdaje się, bezpowrotnie, a niewiele miast w Polsce może pochwalić się prezydentami, którzy mieli lub mają dalekosiężną wizję rozwoju aglomeracji, które we władanie powierzyli im mieszkańcy. I nie o najbliższy rok czy dwa chodzi, bo działania podejmowane w tak krótkim czasie, to najczęściej interwencje i to nie zawsze udane. Ktoś powie, że najłatwiej jest narzekać, ale trudno jest przełykać kolejne porażki. Ot, choćby budowa trasy przez Ludwikowo, której niedogodności bydgoszczanie znosili z godnością. Cierpliwość kierowców nagrodzono korkami w innym miejscu, a wystarczyło jedno bezkolizyjne skrzyżowanie... O Kamiennej, na której trzeba mieć emocje z kamienia, by znosić korki, lepiej nie wspominać. Siermiężna komunikacja miejska oparta w głównej mierze na stojących w korkach autobusach, nawet nie ociera się
o nowoczesny transport publiczny odciążający ulice. Wspominanie powtarzanych jak mantra bajek włodarzy o mieszkańcach porzucających auta
i rozkoszujących się jazdą na rowerach po nieistniejącej teraz (i nigdy) sieci ścieżek, wepchnąć może w czarną rozpacz. Skoro tak przyziemne sprawy wydają się nierozwiązywalne, to pytanie
o bezpieczeństwo energetyczne miasta, może wydać się bełkotem szaleńca.
<!** reklama>
Może jednak nowi władcy grodu nad Brdą wytyczą trochę odleglejszy cel wyprawy niż ten, do którego dojdziemy w cztery lata? Tego jeszcze nie wiemy. Pewne jest to, że zapowiadają się mocne, męskie wizje i plany, bo wśród kandydatów na wiceprezydentów, po raz pierwszy od trzech kadencji, nie ma ani jednej kobiety. Może na poziomie samorządu parytet nie jest już tak ważny?
