Ztego, co mówi się o Polakach, wynika, że wszyscy (albo prawie wszyscy) znamy się na polityce, medycynie i piłce nożnej. Przy okazji Euro nie chcę być w mniejszości, przynajmniej w tym temacie. Wracam zatem do piątkowego meczu Polaków z Grekami i pofilozofuję.
Nasi rywale pogrążeni są w kryzysie nie tylko politycznie i gospodarczo. Przez pierwsze 45 minut kryzys dopadł ich także na murawie Stadionu Narodowego. Po przerwie, mówiąc kolokwialnie, nadawali się tylko do dobicia, ale nie wiedzieć czemu, biało-czerwoni oddali im inicjatywę. Nie wiemy, co wydarzyło się w przerwie w polskiej szatni.
<!** reklama>
Widocznie trenera Smudę zadowalało to 1:0, a gra w przewadze uśpiła jego i zespół. Gdy jednak Grecy wyrównali - ech, ten (nie)Szczęsny remis - sprawa wymknęła się spod kontroli. Na szczęście, rezerwowy bramkarz obronił karnego (okazuje się, że Tytoń nie zawsze szkodzi!). Dostaliśmy drugą szansę, niestety, Smuda nie zareagował, żadnej zmiany (paraliż decyzyjny?). Co ciekawe, z drużynami klubowymi Smuda był bardziej kreatywny i grał w każdym meczu o wygraną. Dwa i pół roku bez meczu o mistrzowską stawkę, kiedy wynik nie był najważniejszy, stępiło jego ducha zwycięstwa. Na Euro szybko okazało się, że każde następne spotkanie będzie o wszystko. Pocieszam się tym, że na turnieju każdy mecz bywa inny. Wierzę, że z Rosjanami nie zabraknie Smudzie odwagi, a piłkarze nie skończą meczu po 45 minutach. Powoli mija mi złość i resetuję się. Zróbmy to wszyscy przed wtorkowym wieczorem.
