Wstrząsający list wdowy po mężu, który zmarł na COVID-19. "Dostępność testów jest praktycznie zerowa". Pisze ku przestrodze

Do redakcji Dziennika Zachodniego przyszedł list pani Izabeli, której 51-letni mąż, Adam, zmarł z powodu COVID-19. - Razem z rodziną postanowiliśmy opublikować historię choroby Adama z nadzieją, że będzie ona przestrogą dla innych i skłoni ich do uważniejszego dbania o siebie i bliskich w czasach pandemii - pisze wdowa.

Jak możemy się dowiedzieć, pan Adam był osobą zdrową, wysportowaną, aktywną fizycznie i nikt nie spodziewał się, że to właśnie on w tak ciężki sposób może przejść zakażenie koronawirusem.

Pani Izabela opisuje cały przebieg choroby męża. Od pierwszych objawów, które uznano za infekcję bakteryjną, przez pogarszający się stan zdrowia 51-latka, wybłaganie w szpitalu testu na COVID-19, a później problemy z szybkim uzyskaniem wyniku, aż po przewiezienie pana Adama do szpitala, diagnozę i wiadomość o jego śmierci. Wszystko trwało blisko trzy tygodnie.

List w całości publikujemy poniżej. Wcześniej poddaliśmy jego treść analizie, czy taki przebieg choroby jest w ogóle możliwy. Sprawdziliśmy również, czy Śląski Urząd Wojewódzki podał informację o śmierci 51-latka w szpitalu w Tychach. To i to okazało się prawdą.

„Ciągle nie mogę uwierzyć, że mój młody, bo 51 letni, wysportowany i zawsze pełen sił witalnych mąż nie żyje. Nie wierzę, że przez prawie miesiąc chorował na COVID-19 i dopiero po trzech tygodniach zaczęto go leczyć na tę chorobę - wtedy, gdy było już za późno.

Od początku marca Adam był przeziębiony. Typowe objawy: podrażnienie i pieczenie w gardle, które utrzymywało się przez ponad tydzień, pomimo zażywania różnych środków medycznych.

W piątek 13 marca Adam skontaktował się z lekarzem rodzinnym, który przeprowadził z nim ankietę, zadając następujące pytania:

1. Czy wrócił z zagranicy, z miejsca zagrożonego koronawirusem? (4 marca w Polsce stwierdzono pierwszy przypadek, wirus rozprzestrzenia się już od 2 tygodni wewnątrz kraju!)
2. Czy miał kontakt z osobą wracającą z zagranicy? (jak powyżej!)
3. Czy miał kontakt z osobą chorą na COVID-19? (obecny stan wiedzy medycznej wskazuje na to, że wiele osób przechodzi COVID-19 bezobjawowo i stanowi źródło transmisji wirusa!)

Na wszystkie z powyższych pytań odpowiedź brzmiała: NIE

Na podstawie przeprowadzonego wywiadu lekarz uznał, że nie jest to COVID-19, a najpewniej infekcja bakteryjna i przepisał mu antybiotyk. Tydzień terapii antybiotykiem nie przyniósł żadnej poprawy, a objawy pozostały te same: tylko ból i pieczenie w gardle.

W poniedziałek 23 marca pacjent ponownie skontaktował się z lekarzem rodzinnym (powtórnie przeprowadzona ankieta: 3x NIE). Kolejny lekarz, również na podstawie ankiety, stwierdza, że to najpewniej nie jest COVID-19 i zaleca inny antybiotyk. W tym samym dniu, w godzinach popołudniowo-wieczornych pojawia się nowy objaw: podwyższona temperatura 38 st.C – myślimy, że to reakcja na zażyty lek. We wtorek i środę temperatura wcale nie spada i zaczynają się pierwsze trudności z oddychaniem. Zaczynamy się zastanawiać, czy przyczyną tego może być koronawirus, a nie, jak wcześniej wskazywali lekarze, infekcja bakteryjna.

W czwartek 26 marca rozpoczęliśmy starania o uzyskanie skierowania na testy. Pierwszy telefon wykonałam do Sanepidu, gdzie znowu, tym razem ze mną, przeprowadzono ankietę (znowu 3xNIE) i poinformowano mnie, że Sanepid nie zajmuje się wykonywaniem testów, więc mam zadzwonić do szpitala zakaźnego w Bytomiu. Tam kolejny raz odpowiadam na pytania z ankiety dotyczącej COVID-19 (znów w odpowiedzi 3x NIE, czwarty raz w ciągu 2 tygodni) i słyszę, że to najpewniej nie wirus, tym bardziej, że objawy występują za długo. Polecono nam zadzwonić do szpitala jednoimiennego w Tychach. Dodatkowo osoba, z którą rozmawiałam, stwierdziła, że do wykonania testu potrzebne jest nam skierowanie lekarza rodzinnego, a ostateczną decyzję, czy wykonać test na COVID-19, i tak podejmie lekarz na miejscu.

W nocy, temperatura ciała Adama podnosi się do ponad 39 st.C. Kontaktujemy się telefonicznie z lekarzem POZ (kolejna ankieta na COVID-19: 3x NIE) – otrzymujemy receptę na następny antybiotyk. W piątek jego stan jest bez zmian – wysoka temperatura, brak apetytu, trudności z oddychaniem, ból gardła.

W sobotę 28 marca, po wykonaniu szeregu telefonów do szpitali, udaje się w końcu wybłagać wykonanie testu na COVID-19.

Jedziemy z Adamem do Częstochowy. Jego stan nie poprawia się od kilku dni. Ma problemy z oddychaniem, wysoką gorączkę, jego skóra zaczyna robić się sina, jest bardzo słaby. Na miejscu, w punkcie poboru próbek, spotykamy dwie laborantki, które pobierają wymaz. Na miejscu nie ma lekarza, który oceniłby jego stan zdrowia i podjął decyzję, czy należy go umieścić w szpitalu. Ostatecznie informują nas, że zadzwonią do nas w ciągu 24h, by przekazać informację o wyniku testu (Sanepid skontaktuje się bezzwłocznie jeżeli wynik będzie pozytywny) i każą wracać do domu.

W niedzielę 29 marca w godzinach popołudniowych dzwonię do szpitala, by uzyskać informację o wynikach testu.

Okazuje się, że jest tyle zaległych próbek, że nasz wynik może być znany najpewniej za 4 dni (2 kwietnia, 2 dni po śmierci Adama).

W nocy z niedzieli na poniedziałek stan Adama się pogarsza: pojawiają się znaczne trudności z oddychaniem. Postanawiam zadzwonić po pogotowie. Adam prosi, by tego nie robić - obawia się, że, jeżeli przyczyną choroby jest co innego, niż koronawirus, to w szpitalu na pewno się nim zarazi i umrze. Ostatecznie karetka zostaje wezwana. Ratownicy badają Adama i stwierdzają, że należy go natychmiast zabrać do szpitala. Wychodzi z domu o własnych siłach, wsiada do karetki, gdzie podają mu tlen.

W poniedziałek 30 marca, rano udaje mi się ustalić, że mój mąż jest w szpitalu w Tychach. Podczas rozmowy telefonicznej dowiaduję się, że Adam jest w trakcie badania TK płuc i innych badań. Mam dzwonić ok. 13-tej.

Próbuję poznać wynik testu na COVID-19 - dzwonię do SANEPIDU – próbka oczekuje na badanie.

W południe w szpitalu mówią mi, że Adam znalazł się na oddziale kardiologicznym i leży pod respiratorem. Pani doktor mówi, że stan męża jest bardzo ciężki.

Po południu kontaktuję się ze szpitalem i otrzymuję informację, że stan Adama dramatycznie się pogorszył i jest krytyczny -został zaintubowany i wprowadzony w śpiączkę farmakologiczną. Dalej nie znamy wyniku testu.

W międzyczasie, dzięki staraniom przyjaciół, udaje się przyśpieszyć testy i otrzymujemy wynik: pozytywny. Lekarze rozpoczynają leczenie z wykorzystaniem leków przeciwmalarycznych.

Rano, we wtorek 31 marca, dzwonię zapytać się o stan męża. Pani Doktor informuje mnie, że Adam jest cały czas podłączony do respiratora. Stan jego płuc jest poważny - wydolność oddechowa porównywalna z wydolnością niemowlaka. Serce bardzo osłabione, wątroba w fatalnym stanie. Rozmawiamy o historii medycznej męża - lekarze chcą ustalić, czy miał w przeszłości jakieś poważne schorzenia i czy choruje na choroby przewlekłe. Pod koniec rozmowy Pani Doktor prosi mnie, by zadzwonić wieczorem- wtedy przekaże mi nowe informacje na temat stanu mojego męża.

Wieczorem dzwonię do szpitala w Tychach. Dowiaduję się, że Adam zmarł.

Śmierć Adama była i nadal jest ogromnym szokiem dla mnie i dla całej rodziny. Adam był osobą w sile wieku - rok temu świętowaliśmy jego 50. urodziny. Był szczupły, wysportowany - uwielbiał jeździć na rowerze, nie miał żadnych chorób przewlekłych i nigdy nie miał poważnych schorzeń. Był ostatnią osobą, którą podejrzewalibyśmy o ciężki przebieg koronawirusa i śmierć.

Mamy świadomość, że tragedia, jaka nas spotkała, sprawia, że nasza ocena ogólnej sytuacji epidemiologicznej jest subiektywna. Pragniemy jednak powiedzieć, że z naszej perspektywy stan przygotowania naszego Państwa do pandemii jest fatalny:

1. Dostępność testów jest praktycznie zerowa- pomimo wystąpienia wszystkich objawów, nasze starania, aby przeprowadzić testy na COVID-19 zajęły kilka dni. Laboratoria wykonujące testy są przeciążone, a czas oczekiwania na wynik jest zdecydowanie dłuższy, niż podają oficjalne przekazy medialne. Proszę pamiętać, że gdyby nie starania naszych przyjaciół, wynik testu pojawiłby się najprawdopodobniej po śmierci Adama. W akcie zgonu znajduje się informacja, że wynik testu jest nieoficjalny (przekazany telefonicznie). Pytanie, czy gdyby wyniki testu przyszły po jego śmierci i sporządzeniu aktu zgonu, czy zostałby uwzględniony w oficjalnych statystykach jako ofiara koronawirusa? Jak dużo jest takich przypadków? Ile faktycznie jest ofiar i jaka jest rzeczywista skala zachorowań?

2. Nie mamy wątpliwości co do osobistego zaangażowania lekarzy w leczeniu Adama i innych pacjentów. Wątpliwości budzi ogólna organizacja służby zdrowia. Przez wiele dni staraliśmy się uzyskać pomoc dla Adama, ale nam jej odmawiano, a w trakcie pobierania wymazu nikt go nawet nie zbadał i nie podjął decyzji, żeby rozpocząć leczenie kliniczne (mimo, że nawet dla laika jego stan wydawał się poważny). Uważamy, że stosowana przez lekarzy i SANEPID ankieta jest nieodpowiednia do panującej obecnie sytuacji. Stosowanie jej w obecnym kształcie i uwarunkowanie zlecenia wykonania testów od jej wyników jest kompletną głupotą i może prowadzić do błędnych diagnoz, a w konsekwencji tragedii ludzkich.

   Cały czas zadajemy sobie pytanie, czy gdyby wcześniej rozpoczęto leczenie kliniczne, to udałoby się go uratować? Jak wielu ludzi w Polsce dotyka ten problem?

3. Po śmierci Adama rodzina mieszkająca w sąsiedztwie, która miała kontakt z Adamem w trakcie choroby, nie umiała uzyskać jednoznacznej informacji, czy jest objęta kwarantanną. Ostatecznie sama podjęła decyzję o poddaniu się kwarantannie, ale brak oficjalnych informacji daje poczucie bałaganu w służbach i wskazuje na wadliwość stosowanych procedur.

Razem z rodziną postanowiliśmy opublikować historię choroby Adama z nadzieją, że będzie ona przestrogą dla innych i skłoni ich do uważniejszego dbania o siebie i bliskich w czasach pandemii. Proszę pamiętać, że taka sytuacja może dotknąć każdego - sami mieszkamy w małej, wiejskiej miejscowości i do tej pory sądziliśmy, że zagrożenie dotyczy głównie mieszkańców dużych miast.

Gorąco apelujemy o przestrzeganie ogólnych zaleceń Państwa: niewychodzenie z domu, jeśli nie ma takiej potrzeby, unikanie kontaktu fizycznego z innymi ludźmi, dbanie o własną odporność oraz higienę osobistą. Z naszej perspektywy uniknięcie zakażenia jest jedynym gwarantem uniknięcia komplikacji związanych z chorobą. Należy przede wszystkim liczyć na siebie. Nasza służba zdrowia wydaje się być już przeciążona (a przecież to dopiero początek pandemii!) i ostatecznie nie ma co na nią liczyć.

Mamy nadzieję, że nasza historia będzie dla Państwa przestrogą i uratuje ona chociaż jedno ludzkie życie.”