Volkswagen Amarok 3.0 V6 TDI. Test, wrażenia z jazdy, spalanie, ceny i wyposażenie

Pickup to dość specyficzne nadwozie, które nie pozostawia zbyt wiele miejsca na interpretację dla stylistów. Każdy z przedstawicieli tego segmentu wygląda podobnie, jeden jest większy, inny mniejszy, ale na ulicy trudno im się wyróżnić. Volkswagen Amarok został stworzony we współpracy z Fordem i tak naprawdę jest to techniczny bliźniak modelu Ranger. Ale czy stylistycznie te auta są do siebie podobne? W zakresie linii nadwozia – oczywiście. Ale zarówno Ford, jak i Volkswagen zrobili dużo, aby te auta mocno się od siebie różniły, szczególnie z przodu. Zresztą wystarczy rzut oka na przednią część Rangera i Amaroka, aby od razu zauważyć mnóstwo różnic. Zupełnie inne światła, szeroki grill i nieco bardziej agresywnie narysowany zderzak. Muszę przyznać, że spoglądając na przód auta można znaleźć sporo podobieństw np. z nowym Touaregiem. Szczególnie szeroki grill wchodzący pod klosze lamp jest niemal żywcem wyjęty z topowego SUV-a marki.

Linia boczna to oczywiście typowy dla pickupa podział nadwozia na część przednią z podwójną kabiną oraz tylną ze skrzynią ładunkową. Jest kilka przetłoczeń przy nadkolach, są również niewielkie nakładki, stopnie progowe, orurowanie przy przestrzeni ładunkowej etc. Spoglądając na auto z profilu nie da się nie zauważyć znacznego prześwitu (maksymalnie 237 mm). Jeśli już jesteśmy w tym miejscu, warto wspomnieć o wymiarach. Volkswagen Amarok mierzy 5390 mm długości, 1888 mm wysokości i 1910 mm szerokości. Rozstaw osi to 3270 mm. Kąt natarcia, zejścia i rampowy to odpowiednio 30, 23 oraz 21, a maksymalna głębokość brodzenia to aż 800 mm. Tył auta nie wyróżnia się niczym szczególnym, jak w większości aut tego typu. Ładne klosze lamp, wytłoczony napis „AMAROK” na klapie i delikatne przetłoczenia. A co znajdziemy w środku?

Zanim przejdziemy do wnętrza, jeszcze kilka informacji o skrzyni ładunkowej. Maksymalna ładowność Amaroka to 1002 kilogramy, a ładunek możemy przewozić na skrzyni o wymiarach 1651 x 1584 x 525 mm. Szerokość przestrzeni ładunkowej pomiędzy nadkolami to 1227 mm.

Przyznam, że za każdym razem, gdy wsiadałem do wnętrza miałem dziwne wrażenie, że jadę po prostu Fordem. Jedynie znaczek na kierownicy przypominał mi o tym, że to jednak Volkswagen. Nie oznacza to jednak, że w ogóle nie ma zmian, bowiem Volkswagen zaprojektował własne elementy wystroju tj. nawiewy, konsolę środkową, przyciski pod ekranem (niestety sterowanie większością funkcji odbywa się za pomocą ekranu dotykowego). Volkswagenowska jest również kierownica oraz ekran przed kierowcą (ten akurat zasługuje na pochwałę) i kilka detali. Tak się składa, że zaraz po Volkswagenie Amaroku do redakcji trafił Ford Ranger i przyznam, że pomijając wirtualne zegary, które w Volkswagenie są nienaganne, układ wnętrza i obsługa Rangera bardziej przypadły mi do gustu. Nie są to jednak różnice znaczące, raczej kosmetyczne i nie wpływają znacząco na odbiór całości.

Jakość materiałów, jak na ten segment, jest poprawna, spasowanie również, ale nie spodziewajmy się zbyt wiele. Tu i ówdzie coś zatrzeszczy, coś się poruszy czy skrzypnie – przy aucie o takich gabarytach i masie to dość powszechne. Ilość miejsca z przodu jest bez zarzutu, ale z tyłu jest już dość ciasno i wysokie osoby mogą mieć problem z miejscem na nogi. Są nawiewy na tył, dodatkowe źródła prądu, jest również dość wysoki tunel środkowy. Ogólnie Volkswagen Amarok jest zaskakująco wygodny i cywilizowany, więc jeśli ktoś nie oczekuje jakości i przestrzeni z wyższej klasy, nie będzie rozczarowany.

Pod maską pracuje jedyny słuszny (i jedyny dostępny w ofercie) silnik 3.0 V6 TDI o mocy 240 KM i momencie obrotowym aż 600 Nm. W ofercie Forda Rangera jest jeszcze silnik 2.0 EcoBlue o mocy od 170 do 210 KM oraz 3.0 EcoBoost Twin-Turbo o mocy 292 KM w odmianie Raptor. Czy Volkswagen przewiduje rozwinięcie oferty i np. dodanie wersji R z najmocniejszą benzyną? To byłoby bardzo ciekawe! Wracając do Amaroka, to silnik, który rewelacyjnie radzi sobie z tym samochodem i sprawia, że jest zarówno dynamicznie, ale i płynnie oraz kulturalnie. Napęd trafia oczywiście na wszystkie koła za pośrednictwem znanej z wielu modeli Forda aż 10-biegowej przekładni automatycznej. Jej działanie jest bardzo poprawne, ale ma przypadłości z innych modeli. Czasami miałem wrażenie, że tych biegów jest za dużo i silnik cały czas utrzymuje wysokie obroty, zamiast „zbierać się” z dołu. W końcu mocy i momentu obrotowego nie brakuje. Niekiedy skrzynia trochę się mieszała, co kończyło się małym szarpnięciem, ale poza tym – bez uwag.

Osiągi są bardzo przyzwoite, bowiem sprint od 0 do 100 km/h zajmuje 8,8 sekundy, a prędkość maksymalna to 180 km/h. Powiem nawet, że mocy czasami jest aż nadto, bowiem wystarczy, że nawierzchnia jest lekko wilgotna, a zbyt mocne wciśnięcie pedału gazu (przy aktywnym napędzę 2H – na tylną oś) zazwyczaj kończy się utratą przyczepności. Na bardzo śliskiej nawierzchni jest to notoryczne, więc wtedy warto zmienić tryb napędu na 4H lub 4A, jeśli planujemy jeździć po nieutwardzonych drogach. Spalanie?
Niestety tutaj robi się już trochę gorzej, bowiem w mieście zużycie paliwa znacznie przekracza 10 l/100 km, a w trasie nie zawsze jest o wiele lepiej. Ale cóż, masa, gabaryty, napędy, wysoka moc, pojemność – takie połączenia są zazwyczaj spragnione paliwa. Jak to wygląda w różnych warunkach?

• spalanie w trasie 120-140 km/h: 10-12 l/100km;
• spalanie w trasie 70-100 km/h: 8-9 l/100km;
• spalanie w mieście 50 km/h: 12-14 l/100km.

Jak już wspomniałem, Volkswagen Amarok jest dostępny tylko z jednym zespołem napędowym tj. 3.0 V6 TDI o mocy 240 KM z 10-biegową skrzynią automatyczną i napędem 4Motion. Model bazowy o nazwie Style kosztuje co najmniej 281 670 złotych, testowana przez nas wersja Pan Americana to koszt co najmniej 306 270 złotych, a topowa wersja Aventura kosztuje 330 870 złotych. Podane ceny są kwotami brutto. Co dostajemy w standardzie testowanej odmiany Pan Americana?

• elementy nadwozia w kolorze czarnym i ciemnoszarym matowym;
• wyłożenie przedziału ładunkowego z tworzywa;
• elektrycznie sterowana roleta przestrzeni ładunkowej;
• orurowanie przedziału ładunkowego;
• 18-calowe obręcze aluminiowe;
• zestaw audio Harman Kardon;
• skórzana tapicerka;
• ogrzewanie postojowe etc.

Wyposażenie jest więc bardzo obfite, a w wersji Pan Americana charakter auta ma nieco surowy, bardziej terenowy styl.

Volkswagen Amarok to kolejny, udany model tej marki, choć tak prawdę mówiąc niemiecki producent dołożył od siebie stosunkowo niewiele. Złośliwi napiszą, że to świetny Ranger w przebraniu z szafy Volkswagena i co prawda nie będzie w tym zbyt wiele przesady, ale mimo to styliści postarali się, aby nadać autu charakterystyczny wygląd. Z przodu nie da się tego auta pomylić z Rangerem, w środku jest trochę nowocześniej, wyposażenie również jest bogate, ale czy to wystarczy, aby przyciągnąć klientów? Szkoda, że cenowo wychodzi trochę drożej, a tradycyjne przyciski i pokrętła zniknęły na rzecz dotykowej obsługi.

Volkswagen Amarok – zalety:

• świetny wygląd i terenowy, surowy charakter wersji Pan Americana;
• rewelacyjnie wyposażone, komfortowe i przestronne wnętrze;
• wystarczające osiągi i zaskakująco dobry komfort podróży;
• rewelacyjna sprawność w terenie (mnóstwo trybów jazdy).

Volkswagen Amarok – wady:

• trzeba się mocno postarać, aby spalanie było przyzwoite;
• skrzynia od czasu do czasu się gubi;
• szkoda, że pozbyto się wygodnych przycisków i pokręteł;
• niestety zauważalnie droższy od technicznego bliźniaka.

Porównanie Volkswagen Amarok 3.0 V6TDI 240 KM (AT10) do wybranych konkurentów: