Stare budy - zabytki dzieciństwa

Na murze starej kamienicy, w której kiedyś mieszkała moja rodzina, zachowały się napisy, bazgrane dziecięcą ręką 30 lat temu. Nawet czas nie zamazał wyzwisk, kierowanych pod adresem tych z drugiego podwórka, ani peanów na cześć Michaela Jacksona. Skoro czas machnął ręką, co dopiero administracja, która ma poważniejsze sprawy na głowie niż stare szopki, po których dachach gonią się dzieciaki we wszystkich miastach świata.

<!** reklama>

Jeszcze więcej frajdy sprawia gonienie się w zakamarkach tych szop, albo w alejkach garaży. Dzieciom takie nieestetyczne miejsca, czasem już do niczego niepotrzebne, wcale nie przeszkadzają. Dorośli zaś chcą porządkować i mają standardy wyśrubowane przez... No właśnie, przez kogo? Nie chcę bronić administracji, która szkaradnych podwórek ma pod opieką w mieście setki. Nie chcę też oskarżać mieszkańców o to, że sami nie zasieją na swoim przydomowym klepisku trawy, bo rzeczywiście po coś ci ludzie płacą czynsz (mam nadzieję, że płacą). Nie chcę wreszcie narzekać, że jest tak brzydko, brudno i beznadziejnie, bo byłoby to też nie do końca sprawiedliwe. Wiem, że czasem jest tak, że gdy zaczyna się burzyć stare szopy, zaraz znajdzie się ktoś, komu one nagle stają się niezbędne. A gdy się je jednak zburzy, obserwatorzy świata powiedzą, że jednak ten poprzedni, zniszczony świat był fajniejszy, bardziej swojski i w ogóle... Prawda jest taka, że stare wychodki na zapleczu domów w XXI wieku to raczej przykry widok, a chwiejące się budki najlepiej wypadają na starych zdjęciach i na planie filmu historycznego. Tylko czy teraz, gdy z dumą budujemy stadiony, drogi i mosty, znajdzie się grosz na uporządkowanie jakiegoś zapyziałego podwórza? Wątpię.