Śmieci, dziury, kary. A pies im mordę lizał

Ludzie szepczą, że im się efekt remontu na klatce nie podoba, lubią mówić o tym, co złe. Jak coś idzie nie tak, wiadomo, to wina tamtych. Na zebranie nie każdy przychodzi, ci, którzy mają do powiedzenia najwięcej, wolą mówić do lustra. Na podwórku przemkną po cichu, żółć wyleją na wycieraczkę sąsiada. Demokracja. To taki dziwny system, który pozwala mieć własne zdanie, ale nie sprawia, że ludzie sami z siebie chcieliby coś zmienić. Albo choćby powiedzieć głośno i wyraźnie, że się na coś nie zgadzają, że zrobiliby inaczej. Im jestem starsza, tym większy dystans mam do ludzi i coraz większe przekonanie, że każdy idzie w sobie znaną stronę.

No bo... człowiek to takie dziwne zwierzę, które nie za bardzo lubi współpracować, woli, gdy ktoś mu mówi, co ma zrobić. Niby tworzy się stowarzyszenia, wspólnoty, kółka itp., ale żeby wszystko działało i tak potrzebny jest lider. Ktoś, kto narzuci swoje zdanie, podejmie decyzje, weźmie odpowiedzialność, a jak będzie potrzeba, to przyleje. Co gorsze, większości to odpowiada, lubią wiedzieć, gdzie jest granica, jaka jest kara, wolność byłaby dla nich ciężarem. Gdyby nie 10 przykazań i Kodeks karny nadal nie wiedzielibyśmy, że krzywdzić bliźniego nie wolno.

Nie o wielkie słowa tu jednak chodzi. Wystarczy, żeby sąsiad po psie posprzątał, żeby zrozumiał, że pani sprzątaczka to nie jego służąca. Sam z siebie zrozumiał... Takich kwestii jest mnóstwo - małych, upierdliwych, dzięki którym jakoś funkcjonujemy. Śmieci też byśmy nie segregowali, gdyby nie mandaty i kontrole straży. Szkoda.

W budynku, w którym mieszkam, pęka jedna ze ścian, wciąż czekam, żeby większość sama z siebie podjęła jakąś rozsądną decyzję w tej kwestii. Jeszcze czekam, ale coś czuję, że tylko widmo surowej kary zmobilizuje większość do działania.