<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/reszka_jaroslaw.jpg" >Reforma nauczania historii jest dyskusyjna. Powód zmian był znany jeszcze w szkole, do której sam chodziłem, przed zmianą ustroju, a nawet przed stanem wojennym. Nie dotyczył zresztą wyłącznie historii, ale wszystkich przedmiotów, których lekcje kończyły się tuż przed maturą. Zawsze istniała uzasadniona obawa, że część nauczycieli nie zdąży z programem lub potraktuje ostatnie jego elementy skrótowo.
Nie jest to słabość programu, lecz konkretnych nauczycieli i dyrektora szkoły - jeśli nie potrafi skontrolować postępów nauczania i, na przykład, zorganizować pełnowartościowego zastępstwa, gdy profesor zachoruje na dłużej. Na pewno jednak mało sensownym wyjściem jest próba zaradzenia tej sytuacji poprzez zmiany w programie, z powodu których absolwent gimnazjum nie pozna historii Polski (i nie tylko) po roku 1918. „Historia jest nauczycielką życia” - pamiętam z lekcji historii.
<!** reklama>
Protesty w jej obronie, które wczoraj przetoczyły się przez wiele polskich miast, też uczą życia. Między innymi uczą tego, że szkolne programy są tak samo dobrym powodem do ideologicznych krucjat, jak, powiedzmy, katastrofa smoleńska. Najlepszym dowodem była przerwana przed Wielkanocą ponaddwutygodniowa głodówka w obronie lekcji historii, prowadzona przez byłych peerelowskich opozycjonistów. Historia uczy także, że „Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę”. Być może słodko - na szczęście nie miałem okazji sprawdzić. Na to wszak, by narażać życie w obronie większej liczby lekcji historii - to już trzeba mieć specyficzny stosunek do życia. Chyba że właśnie nie o historię tu chodzi...
