Pół życia w sieci

Skład ma rezerwowane miejsca, trzeba więc wypełnić w sieci całą ankietę, by je zdobyć. Wpisuję w nią PESEL (po co?), ale na końcu okazuje się, że miejsc już i tak nie ma.

Próbuję w podobny sposób kupić bilet na „zwykły” pociąg, ale tu z kolei żądają ode mnie numeru dowodu osobistego (po co?!). Transakcja i tak jest zresztą nieskuteczna, bo do odjazdu pociągu jest zbyt mało czasu, by PKP dostały od mojego banku potwierdzenie sieciowego zakupu.

Ja zostałam bez biletu, a kolejarze zostali z moimi wrażliwymi danymi, wyciągniętymi ode mnie przy banalnej okazji. Oczywiście, teoretycznie niczego nie musiałam, oprócz tego, że bardzo potrzebowałam tego biletu.

Do sieci przenieśliśmy już pół życia - kupujemy, rezerwujemy, sprawdzamy. Szukamy pracy, jak bohaterka naszej dzisiejszej publikacji. Niemal machinalnie klikamy różne przyzwolenia na wykorzystywanie podanych wcześniej danych, bo bez tego nie przejdziemy na „wyższy poziom” transakcji czy oferty, na których nam zależy.

I coraz częściej padamy ofiarami różnych przestępstw, bo o ile wierzę, że PKP nie zamierzają mi zrobić żadnej krzywdy, o tyle mam prawo się obawiać, że w sieci mnie nie obronią, gdy te dane zaczną żyć swoim życiem. Złudzeń, że jest inaczej, mieć nie można, choć można starać zachowywać się maksymalnie przytomnie.