Pierogi po żydowsku w bydgoskim sosie

Nie chce już mi się słuchać ciągłego narzekania na to, że w Bydgoszczy nie ma gdzie dobrze zjeść. Mam dosyć tego wiecznego porównywania naszego miasta do Gdańska, Krakowa, Wrocławia czy nie daj Boże Torunia. Wyrażam swój głośny i zdecydowany sprzeciw. A wszystkim malkontentom radzę przeczytać mój kulinarny manifest i dobrze zapamiętać.
W życiu felietonisty tak już jest, że najlepszą inspiracją staje się życie. W ostatnim czasie wraz z moim przyjacielem wybrałem się do dwóch bydgoskich restauracji. Obie zachwyciły nas nie tylko swoim menu, ale też profesjonalizmem właścicieli, ciekawym pomysłem i oryginalnością. W obu - piszę to z bólem serca - nie odnotowałem tłoku. I zadałem sobie pytanie, na które nie potrafię znaleźć odpowiedzi: „Dlaczego”?
Restauracja pierwsza to "Ziemia Obiecana" przy ul. Słowackiego. Miejsce - w sercu miasta, bo przecież urokliwa kamienica Radia PiK nie leży na peryferiach. Wystrój - gustowny, ze smakiem i dbałością o detal. Czekając na danie można na przykład przeczytać żydowskie dowcipy, albo mądrości. Czas mija szybko i mądrze. Wszystko to przesiąknięte tradycją nie tylko tą wielką, historyczną, ale i rodzinną. Aż pachnie miłością do Bydgoszczy, tej przedwojennej, za którą rzekomo wszyscy tak tęsknimy. Karta - pełna przysmaków kuchni nie tylko żydowskiej, ale i polskiej, albo mieszanej. Weźmy dla przykładu karpia. Nikt na świecie nie potrafi przygotować i podać tej ryby tak, jak Polacy i Żydzi. To danie połączyło nasze narody już na zawsze. W „Ziemi Obiecanej” podają takiego karpia, że trudno się oderwać. Albo inne danie, już dużo bardziej charakterystyczne dla Bliskiego Wschodu - Humus. Pasta z ciecierzycy z majonezem, sałatą i grzanką. Niebo w gębie. Podobnych smakołyków znalazłem w karcie przynajmniej kilkanaście. Obiad smakował wyśmienicie, a w tle z głośników muzyczka klezmerskiej kapeli.
W czym więc problem? W tym, że oprócz mnie i mojego przyjaciela w całej restauracji zajęty był jeden stolik. Uspokajam wszystkich sceptyków - nie z powodu cen. Te są wyjątkowo przystępne.
Podobnie jak w „Pierogarni Bydgoskiej” przy ul. Dworcowej 37. Pierwszy raz usłyszałem o tej knajpie od mistrza Adama Gesslera. Wiadomo, że Gessler akurat w sprawach kulinarnych, nie może się mylić. Uwierzyłem więc mu na słowo, że mamy w Bydgoszczy najlepszą w Polsce pierogi i poszedłem je posmakować. Co przeżyłem? Coś, czego długo nie zapomnę. Przypomniały się czasy dzieciństwa, kiedy mama z babcią lepiły cudowne, swojskie pierożki z serem, truskawkami, śliwkami, leniwe i wiele, wiele innych. Polane roztopionym masełkiem, posypane cukrem. Żadnych mrożonek, chemii i wynalazków. A oprócz mnie w całej knajpie ....może trzy osoby.  Znów uważny czytelnik zapyta: „Tak drogo?”. Spieszę z odpowiedzią: Dużo taniej niż u konkurencji na tej samej ulicy oferującej rozmrożony wyrób pierogopodobny z nutą zapachową kebaba.
Co będzie dalej? Nie wiem. Nie mam pojęcia, czy właścicielom obu opisanych wyżej restauracji wystarczy siły i determinacji, czy może rzucą w cholerę ten niewdzięczny biznes i mało wdzięczne miasto. Bywałem w żydowskich knajpach w Lublinie, Łodzi, o Krakowie nie wspominając. Zawsze walka o stolik, zawsze tłum ludzi - młodych, starszych, ciekawych. A u nas? Pizza i kebab albo spaghetti i Mc Donalds.  I to nieznośne narzekanie. Dlaczego w Toruniu mogą, a w Bydgoszczy nie? Dlaczego we Wrocławiu jest tysiąc knajp, a w Bydgoszczy może 50? Właśnie dlatego. Bo sami się sprowadzamy do roli prowincji. Nie doceniamy tego, co mamy najlepszego, oryginalnego, wręcz światowego. I potrafimy tylko narzekać, zamiast wziąć sprawy w swoje ręce. Sami jesteśmy sobie winni.
Smacznego!