<!** Image 1 align=left alt="Image 7579" >Tegorocznym Superbelfrem w naszym plebiscycie głosami uczniów wybrana została nauczycielka matematyki. Bardzo mnie to cieszy, bo ów wybór obala pokutujący jeszcze, nie tylko wśród uczniów, mit strasznego matematyka, którego podopieczni panicznie się boją i z którym porozmawiać można jedynie o przebiegu zmienności funkcji czy tożsamościach trygonometrycznych. Nic bardziej niesprawiedliwego. Tak zwane umysły ścisłe bywają bardziej otwarte i wielostronnie uzdolnione niż osobnicy, których zwykliśmy nazywać „typowymi humanistami”. Tadeusz Kotarbiński pisał piękne wiersze. Wielu zresztą wybitnych filozofów analitycznych i logików z tzw. szkoły lwowsko-warszawskiej przejawiało talenty artystyczne. Lekkie pióro miał także jeden z najwybitniejszych polskich fizyków - Leopold Infeld. Czy to paradoks? Chyba nie. Wytrenowane myśli biegną sprawnie i szybko w różnych kierunkach. „Typowymi humanistami” często zaś nazywane są osoby, które mają kłopoty z myśleniem. Nie z myśleniem „matematycznym” (bo, moim zdaniem, takiego „osobnego” myślenia nie ma), ale z myśleniem w ogóle. Ten fakt z kolei najbardziej jaskrawo uwidacznia się właśnie na lekcjach matematyki, na których - w przeciwieństwie do niektórych innych przedmiotów - trudno utopić brak wiedzy i kompetencji w morzu okrągłych, ale pustych słów. Tylko ilu z nas ma odwagę, by publicznie wyznać, że myśli się im ciężko i wolno? Wygodniej utrzymywać, że to nauczyciel był zły, nieprzystępny i z klapkami na oczach.
Piękne umysły
Tegorocznym Superbelfrem w naszym plebiscycie głosami uczniów wybrana została nauczycielka matematyki. Bardzo mnie to cieszy, bo ów wybór obala pokutujący jeszcze, nie tylko wśród uczniów, mit strasznego matematyka, którego podopieczni panicznie się boją i z którym porozmawiać można jedynie o przebiegu zmienności funkcji czy tożsamościach trygonometrycznych. Nic bardziej niesprawiedliwego.
