Piękna kometa C/2022 E3 (ZTF) na styczniowym niebie. Jak ją odnaleźć? Zobacz jej zdjęcia!

Kometa o nazwie C/2022 E3 (ZTF) odkryta została w marcu 2022 roku - dzięki przeglądowi nieba poprzez narzędzia zlokalizowane w Kalifornii. Obiekt znajdował się wówczas daleko od Ziemi - około pięć razy dalej niż odległość naszej planety od Słońca (średnia odległość Ziemia - Słońce to 150 milionów kilometrów). W końcówce stycznia obiekt zbliża się do naszej planety. To dobry czas na obserwacje - o ile pozwoli na to pogoda.

Kometa prawdopodobnie okrąża Ziemię/Słońce raz na 50 tysięcy lat. Ma pochodzić z obłoku Oorta. 12 stycznia przeszła przez peryhelium swojej orbity (166 milionów kilometrów od słońca i 109 milionów kilometrów od ziemi). Obecnie zbliża się do naszej planety - najbliżej będzie 1 lutego (około 42 mln km).

W galerii prezentujemy zdjęcia komety, które wykonano w ostatnich dniach i tygodniach. Są to prace miłośników astrofotografii, którzy poświęcają sporo czasu, by wydobyć detale komety. Nie jest ona widoczna w takiej formie gołym okiem. Zdjęcia, które oglądacie to efekt długiego naświetlania przy większym bądź mniejszym przybliżeniu obiektu. By wydobyć detale, fotografie (czasem potrzeba zrobić kilkanaście/kilkadziesiąt/kilkaset "klatek" przy długim czasie naświetlania) zostały też odpowiednio przetworzone w programach graficznych.

Do obserwacji komety gołym okiem potrzebne będzie ciemne niebo - czyli rejon z dala od miasta. Obiekt zdecydowanie lepiej zaprezentuje się przez lornetkę lub teleskop. Z każdym dniem (aż do 1 lutego) kometa będzie coraz bliżej Ziemi. Niestety pod koniec stycznia i na początku kolejnego miesiąca w obserwacjach coraz bardziej będzie przeszkadzał Księżyc. W okolicach 26/27 stycznia kometę będzie można odszukać w rejonie gwiazdozbioru Małej Niedźwiedzicy.

Chcesz odszukać kometę na niebie? Praktyczne wskazówki znajdziesz w materiale, który pojawił się na kanale AstroLife.

Warto wiedzieć: Czym jest Obłok Oorta
Jak podaje Wikipedia, to hipotetyczny, sferyczny obłok, składający się z pyłu, drobnych okruchów i planetoid obiegających Słońce w odległości od 300 do 100 000 jednostek astronomicznych (jedna jednostka astronomiczna to 150 mln km, czyli średnia odległość Ziemia - Słońce). Obłok Oorta składa się głównie z lodu i zestalonych gazów takich jak amoniak czy metan. Rozciąga się do około jednej czwartej odległości do Proximy Centauri. Zewnętrzne granice Obłoku Oorta wyznaczają granicę dominacji grawitacyjnej Układu Słonecznego.