Nocą każdy obraz jest interesujący

Zaczęłam się zastanawiać nad polityką promocyjną miejskich przybytków sztuki, które przez cały rok zarzucają redakcyjne skrzynki mailowe zapowiedziami, niekoniecznie o frapującej treści, zwykle nudnymi, bo napisanymi językiem katalogowym, zawiadamiają o wernisażach, na których tłum mniej lub bardziej powtarzalnych twarzy zwykle się pojawia, a poza wernisażem...

Media przeważnie każde „wydarzenie” zapowiadają po kilka razy, ale i tak frekwencja nie zawsze rzuca na kolana. A zwiedzania w ciemności w sumie nie trzeba reklamować. Wciąż jest tak atrakcyjne, że całe rodziny przepychają się na schodach, żeby dojść do jakiej wystawy, winda w muzeum na Wyspie Młyńskiej od kiedy pamiętam zacina się, a na najwyższych piętrach przy Grodzkiej duchota panuje taka, że można zemdleć, paść na kolorowe koguciki i zapaski w kwiaty, a i zapach niewybredny wykręca nos. Całe szczęście, że prezentuje się tam etnodizajn, parność i przaśność zapachu można więc jakość znieść i wytłumaczyć.

Ciekawsze jest to, że ciemność stała się wabikiem, atrakcyjniejszym niż setki katalogów, folderów, więc po co wydawać na nie pieniądze? Może zmienić godziny urzędowania? Bydgoskie muzea przypominają w nocy muzea paryskie. Nie tylko one. Pamiętam, że gdy kilka lat temu wybrałam się na nocne, plenerowe przedstawienie naszego teatru, nie mogłam się dopchać do pierwszego rzędu i pozostała mi tylko opcja „słuchowisko”. Kreatorzy sztuki powinni za tą stadną tendencją pójść.