Nie ma i nie było

<!** Image 1 align=left alt="Reszka Jarosław" >Współczesne sentymenty za Peerelem objawiają się między innymi bezustannym indagowaniem znanych ludzi, z czym kojarzy im się taka czy inna data, która przestała być w kalendarzu dniem, który bierze się w czerwone kółeczko.

Co prawda jestem znaną osobą tylko w paru wąskich kręgach - i to niekoniecznie chwalebnych - ale pozwolą Państwo, że i ja się wypowiem. Otóż dzień 22 lipca kojarzy mi się z... niczym. I ten brak wspomnień nie jest bynajmniej skutkiem postępującej demencji.

22 lipca był najnudniejszym ze świąt minionej epoki. 8 marca do wieczora flirtowało się z podchmielonymi koleżankami z pracy, co w końcu kończyło się awanturą, którą wszczynała Ta Najważniejsza, gdy wkraczało się w progi domu z błyszczącym okiem i podwiędłym goździkiem lub tulipanem.

1 maja też miał swoje fascynujące elementy. Trzeba było tak lawirować, by przez organizatorów pochodu nie zostać obdarowanym szturmówką albo portretem Lenina. Przydział ów oznaczał bowiem konieczność pedałowania z peletonem do mety (znałem takich świętokradców, którzy ciskali wodza rewolucji w krzaki, ale sam się na taki czyn nigdy nie poważyłem). A potem planowało się skok w bok, niczym ucieczkę z Alcatraz - i na majówkę, do Myślęcinka!

22 lipca natomiast nie działo się absolutnie nic szczególnego. W wirtualnym świecie propagandy gdzieś otwierano ważny obiekt, by go zaraz zamknąć do poprawki, ktoś składał wieńce, wygłaszał przemówienie. Natomiast w rzeczywistym świecie ludzie uprawiali działkę, wylegiwali się na plaży, grzebali przy sypiących się samochodach. Owszem, miło było, bo lato, wolne i parę krzyżyków mniej na karku. Ale wspominać nie ma czego.