<!** Image 1 align=left alt="Image 13417" >Święta Bożego Narodzenia to okres szczególnie wzmożonej pomocy humanitarnej i charytatywnej. W te dni organizujemy liczne wigilie dla ubogich i samotnych, gromadzimy i rozdajemy dary. A jednocześnie stroimy domy i place miliardami światełek i ozdób za ciężkie pieniądze, które potem lądują zwyczajnie w śmietniku, podczas gdy iluś tam kolejnych ludzi umrze z głodu, na AIDS czy w inny sposób z niedostatku.
Dokładnie rok temu niektóre kraje południowo-wschodniej Azji nawiedziła jedna z największych katastrof dopiero co rozpoczętego stulecia - fala tsunami. Świat w odruchu solidarności „zrzucił się” na pomoc dla ofiar. Po czym, z biegiem czasu, ale i w odruchu zadowolenia z samych siebie, nad dalszym losem poszkodowanych przeszedł do porządku dziennego. Rocznica azjatyckiej tragedii stała się wyborną okazją do podsumowania, jaka była to pomoc i jakie skutki odniosła. Refleksje nie są wesołe. Nie bardzo wiadomo np., gdzie i na co poszły miliony dolarów zebranych i przekazanych na pomoc do konkretnych krajów i rejonów. Biurokracja, koszty obsługi i pośrednictwa w przekazywaniu środków pochłonęły sporą część datków. Tysiące ludzi nadal marzy o dachu nad głową, dziesiątki tysięcy o powrocie choćby do takich warunków, jakie miało przed nadejściem morderczej fali.
Najgorsze jest jednak to, o czym mówiła na wczorajszej konferencji Janina Ochojska. Pomoc z zewnątrz ma to do siebie, że przyzwyczaja. Wiele ofiar nadal oczekuje, że „ktoś” wszystko im odbuduje, przyniesie, posprząta i zapewni byt na przyszłość. Właśnie fakt, że źle zorganizowana pomoc nie stwarza warunków do rozwoju samodzielności, jest podstawową bolączką wszystkich misji humanitarnych i charytatywnych. Bo zawsze łatwiej dać i zapomnieć, niż myśleć, jak skutecznie pomóc.
