Ludzie bez korzeni

Brak publikacji na temat Lebensbornu - ukochanego projektu Reichsfuehrera SS Heinricha Himmlera - spowodował, że organizacja obrosła mitami. Nie były to domy, w których naziści oddawali się rozpuście, by płodzić „prawdziwych Niemców”. Do domów Lebensbornu przyjmowano dziewczęta w niechcianej, wstydliwej ciąży. Po badaniach, podczas których sprawdzano zdrowie i czystość rasową rodziców, przyjęta do domu matka mogła w nim zamieszkać do narodzin dziecka i także później. Następnie albo zaczynała samodzielne życie z maluchem, albo dziecko trafiało do adopcji. Domy Lebensbornu, poza Niemcami, powstały w Austrii, a po wybuchu wojny także na terenach podbitych. Na ziemiach polskich taki dom otworzono w Połczynie Zdroju. Prawdy o wczesnym dzieciństwie wiele z około 18 tysięcy dzieci urodzonych w tych domach mogło szukać dopiero po upadku berlińskiego muru.
„Dzieci Hitlera” przedstawiają losy dwudziestu wychowanków Lebensbornu. Mają dziś po siedemdziesiąt lat. Niektórzy uparcie poszukują prawdy o swych prawdziwych rodzicach, szukają rodzeństwa i dalszych krewnych. Różnie potoczyło się ich życie, ale na każdym bohaterze tej książki Lebensborn wycisnął jakieś piętno. Wśród jej bohaterów znajduje się mężczyzna, który podejrzewa, że jego ojcem był Ludolf von Alevensleben, przyrodni brat ostatniego dziedzica Ostromecka, generał SS, w czasie okupacji kat ludności Pomorza. Jest też Polka, mieszkanka Łodzi, oddzielona od rodziny i oddana do domu Lebensbornu, gdzie wychowywano ją na Niemkę.

Dorothee Schmitz-Koester, Tristan Vankann, Dzieci Hitlera, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2014.