Zamiast tego bracia poszli w zaparte, zapowiadając nawet procesy sądowe - ze Światową Komisją Antydopingową czy z producentami odżywek - dla przywrócenia im dobrego imienia. Cóż, bronić swego przed sądem każdy ma prawo, lecz trudno uwierzyć, by swego dopięli i wolałbym, by honorowo przyznali się do błędu i przyjęli jego konsekwencje.
Zrozumiała dymisja Szymona Kołeckiego
Zamiast samokrytyki Zielińskich doczekaliśmy się natomiast serii honorowych gestów ludzi ze sportowego otoczenia braci. Dymisję złożoną przez prezesa ciężarowego związku Szymona Kołeckiego jeszcze jestem w stanie zrozumieć. Choć wszyscy kibice pamiętają, że parę miesięcy przed igrzyskami podejrzliwie spoglądał na przygotowania Zielińskich do Rio, to ostatecznie znaleźli się oni w biało-czerwonej ekipie i Kołecki jako szef związku firmował tę decyzję. Można tylko dodać, że gdyby podobne poczucie odpowiedzialności mieli rządzący Polską politycy, to niewielu z nich miałoby szanse coś zdziałać dla kraju.
Wojsko przestanie finansować ciężary?
Nie rozumiem natomiast wtorkowej decyzji szefa Wojskowego Zespołu Sportowego w Bydgoszczy, który z powodu Zielińskich będzie wnioskował o likwidację wojskowego dofinansowania podnoszenia ciężarów. Zdaję sobie sprawę, że teraz w wojsku hasło „Bóg, honor, ojczyzna” jest szczególnie pielęgnowane i być może decyzja szefa WZS powstała pod presją dowódców wyższego szczebla. Warto też jednak pamiętać, że bracia stali się zawiszanami dopiero kilka miesięcy temu. Byli to wtedy zawodnicy ze światowego topu - jeden mistrz olimpijski, drugi - wicemistrz i wkrótce mistrz Europy. Tacy ludzie w każdym klubie zasługiwaliby na specjalne względy i zaufanie. Czyż ktoś o zdrowym rozumie może domagać się, by z powodu braci wstyd odczuwał burmistrz Mroczy, dla której przez lata byli wizytówką, albo rektor Wyższej Szkoły Gospodarki, w której Adrian studiował i był ambasadorem sportu akademickiego?
Bogata tradycja Zawiszy
A ciężary w Zawiszy mają ponad 60 lat tradycji (sekcja powstała w 1952 r.) i wiele dużych sukcesów na koncie. To tam m.in. trenował Jan Wojnowski, w latach siedemdziesiątych dwukrotny medalista mistrzostw świata i dwukrotny mistrzostw Europy, to tam wykuty został największy do tej pory sukces bydgoskiego ciężarowca - brązowy medal Sławomira Zawady podczas igrzysk olimpijskich w Seulu. Nie rozumiem, dlaczego teraz za grzechy Zielińskich pokutować ma Aleksandra Klejnowska-Krzywańska i przyszli mistrzowie sztangi, którzy mieli dojrzewać w ośrodku szkolenia młodzieży, finansowanym przez ministerstwo sportu (miał powstać w Zawiszy od września, ale nie powstanie). Czy godzi się ich wszystkich obarczać zbiorową odpowiedzialnością za wpadkę braci Zielińskich?
Czytając artykuły po wpadce naszych ciężarowców, dowiedziałem się, ile osiągnęli dzięki przejściu z Tarpana Mrocza do Zawiszy. Stopień zawodowego szeregowego, jaki niedawno otrzymali (i już stracili), przynosi żołd ok. 2500 zł brutto i widoki na wojskową emeryturę. Daje to wyobrażenie o pieniądzach, jakie wyciska się ze sztangi bez pomocy indywidualnych sponsorów. Może też być podpowiedzią, dlaczego afery dopingowe w tej dyscyplinie zdarzają się często, podczas gdy w piłce nożnej sporadycznie - a jeśli już się przydarzą, to są bagatelizowanie i kończą się zwykle krótką, kilkumiesięczną dyskwalifikacją.
