Kiedy przyjaciel odchodzi

Dokładnie tak miałem z Tobą, Andrzeju. Wtedy, w 2002 roku, nie przypuszczałem, że nasze drogi będą krzyżować się tak często. Będzie nam dane cieszyć się przyjaźnią. A teraz ogarnie mnie taka pustka. W Bydgoszczy zamieszkałeś na krótko. W 2005 roku zostałeś szefem oddziału TVP, wykonałeś misję znakomicie. Wpasowałeś się w miasto, jakbyś był stąd od zawsze. Wciąż rozmawialiśmy dużo o fotografii, ale też o tysiącu spraw. Każde pożegnanie było smutne, przecież tyle tematów mieliśmy wciąż do poruszenia. Ostatni raz fotografowałem Cię podczas Camerimage. Pamiętasz? Śniadanie w Słonecznym Młynie. Jedliście z Twoją przyjaciółką Małgosią Potocką. Pstryknąłem beznamiętnie. W życiu fotografa tak już jest. Nie zawsze zdajesz sobie sprawę, że właśnie tworzy się historia. Po przygodzie w Bydgoszczy poszedłeś w świat, ale nigdy o nas nie zapomniałeś. Byłeś tu duchem, zawsze mogłem na Ciebie liczyć. I, powiedz mi, jak teraz mam się przyzwyczaić, że Twój telefon milczy? Rozmawialiśmy jeszcze we czwartek. Głos miałeś słaby, wciąż zachowałeś błyskotliwość umysłu, ostrość sądów, klasę dowcipu, wrażliwość. Byłeś już ciężko chory, więc nie chciałem Cię męczyć. Tym bardziej, że wyczułem nadzieję. Wiele słów zostawiłem na później, kiedy znów się spotkamy, już po chorobie. W niedzielę przyszła wiadomość, której nigdy nie chciałem usłyszeć. Odszedłeś. Wybacz, nie będziesz z tego powodu szczęśliwy, rozkleiłem się jak jasna cholera. Nie umiem sobie wyobrazić, a gdzie tu mówić o pogodzeniu, że nie ma Ciebie wśród nas.
Żegnaj, przyjacielu.

* Andrzej Jeziorek, były dyrektor TVP Bydgoszcz, w piątek zostanie pochowany w Krakowie