Każdy ma prawo do szczęścia

Odhumanizowała nam się rzeczywistość. Niestety, bardzo! Kiedy urzędnicy rozbijają się o materialną przeszkodę - bo przecież miasto i państwo od dawna starają się wyjść z finansowej zadyszki - zawsze mówią, że winę za nędzę ponoszą sami biedacy.

A bo to są niezaradni, a bo to chleją, palą i łajdaczą się, a ich dzieci?! Wcale lepsze nie są. W historii cywilizacji zawsze było wielu takich, którym trzeba było pomagać, których należało ciągnąć za uszy i pilnować jak oka w głowie, by sobie krzywdy nie zrobili. Istniały wprawdzie społeczności, które najsłabsze osobniki zrzucały ze skały. Wierzę jednak, że nas to już nie dotyczy.
<!** reklama>

Myślę, że urząd prezydenta - który skupia się między innymi na kreowaniu wizerunku silnego, eleganckiego władcy, idealnego niczym odlana z wosku figura - czasami powinien zaglądać również do slumsów. Nie tylko po to, by pogrozić palcem. Ale także po to, by najzwyczajniej pomóc nieudacznikom. I czy się to komuś podoba, czy nie - oni też mają prawo do swojego szczęścia. Natomiast obowiązkiem państwa i samorządu jest zapewnienie także im bezpieczeństwa.

Pani Barbara wegetuje w pomieszczeniach, które do mieszkania się nie nadają. Urząd o tym wie. Pani Barbara ma co jeść, bo są ludzie, którzy o nią dbają. Urząd o tym wie. Pani Barbara dostaje zasiłek, nie stać jej na postawienie pieca, na kupienie drzwi. Urząd o tym wie. Pani Barbara ma tylko jedną szansę, by dostać lokal socjalny - musi stanąć przed sądem i otrzymać wyrok eksmisyjny. Urząd o tym wie.