<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/bobbe_slawomir.jpg" >Manchesterski kapitalizm najbardziej uwidocznia się w służbie zdrowia, która co prawda służbą od dawna już nie jest, ale za to zdrowie można przy niej stracić. Tu układ jest modelowy - masz pieniądze, masz pomoc, nie masz pieniędzy - masz problem. Życie rodzin, w których funkcjonuje osoba niepełnosprawna, jest ciągłą walką z codziennością. Opiekunowie czy rodzice prowadzą ją zwykle w milczeniu, bo mówić zwykle nie warto - dziś nikt słuchać o problemach nie chce, zajęty własnymi sprawami.
Ale rodziny tę walkę prowadzą i wygrywają. Trwa to dopóty, dopóki wystarcza pieniędzy. Gdy ich zabraknie, zaczyna się wegetacja. I efekt jo-jo. Chora osoba czeka w kolejce na zajęcia i rehabilitację, czasem miesiąc czasem dłużej, podupadając na zdrowiu - w końcu dostaje się na upragnione zajęcia, jej forma i samopoczucie się poprawiają. Ale bezpłatne ćwiczenia szybko się kończą i pozostaje znów czekać. Jak mówią osoby ze stowarzyszeń wspierających osoby niepełnosprawne, najgorsza w ich pracy jest świadomość tego, ile można zrobić dobrego, gdyby miało się na to fundusze, a co się robi, gdy ich nie ma.
Niedawno skarbówki podały, że tylko co dziesiąty Polak dotychczas rozliczający się z fiskusem postanowił oddać 1 procent podatku na jakiś szczytny cel. Reszta przeszła obok tematu obojętnie. To ci zajęci własnymi sprawami...
