Kalwarię Pakoską, upamiętniającą wydarzenia z Golgoty, odwiedza coraz więcej pątników

Uznawany za perłę architektury sakralnej zespół kaplic i kościołów znajduje się w niewielkiej Pakości, położonej 40 km na południe od Bydgoszczy i 50 km od Torunia.

Zniszczona przez Szwedów, podupadła za czasów minionego ustroju Kalwaria Pakoska, odzyskuje dawny blask. Jest to możliwe dzięki ogromnemu zaangażowaniu osób zrzeszonych w Fundacji Kalwaria Pakoska, której przewodzi Anna Grupa. Związane z organizacją osoby dbają nie tylko o przywrócenie blasku architektonicznego prowadzonemu przez zakon Franciszkanów zabytkowi, ale także robią wszystko, aby przyciągnąć do Pakości jak najwięcej pątników.

- Mamy w Pakości prawdziwy skarb, którym chcemy podzielić się z każdym, kto zechce nas odwiedzić - mówi Anna Grupa. - Dzięki naszemu działaniu, coraz więcej osób ze zdumieniem dowiaduje się, że nasze kapliczki i klasztor franciszkański pw. św. Bonawentury jest drugim tego typu zespołem w Polsce po Kalwarii Zebrzydowskiej.

Jan Kurczewski z tego samego stowarzyszenia dodaje.

- W 1671 roku została sprowadzona cząstka Krzyża Świętego, jest to największa cząstka Krzyża Świętego w Polsce. Jej kult potwierdził już w 1671 roku bp Stanisław Dziannota.

Historia Kalwarii Pakoskiej sięga roku 1628. Wtedy to ksiądz Wojciech Kęsicki na pakoskim Wzgórzu Ludkowskim wytyczył Drogę Pojmania i Drogę Krzyżową. W swej wizji posłużył się dziełem holenderskiego mnicha Adrichomiusa.

Już przed rokiem 1647 powstały pierwsze drewniane kaplice, ale stopniowo wznoszono murowane. Opiekę nad obiektami przejęli franciszkanie reformaci. Dwie z kapliczek - Ukrzyżowania i Kajfasza, zostały konsekrowane na kościoły.
Kalwarii nie ominęły burze dziejowe. Podczas pamiętnego Potopu, Szwedzi sprofanowali kaplice, zniszczyli drzwi, pocięli obrazy. W 1769 roku w pobliżu kapliczek, miała miejsce jedna z potyczek konfederatów barskich z oddziałami rosyjskimi. Zabici Polacy zostali pochowani w okolicy Kaplicy Wniebowstąpienia.

Podczas zaborów rząd pruski dokonał kasaty prowadzonej przez franciszkanów Kalwarii. Zabroniono przyjmowania nowicjuszy. Dopiero 8 czerwca 1971 roku prymas ks. Stefan Wyszyński zezwolił franciszkanom na powrót do klasztoru. Od 1980 roku opiekują się oni także parafią pakoską.

Czasy ustroju komunistycznego nie sprzyjały co prawda remontom, ale propaganda nie była w stanie odciągnąć ludzi od modlitwy, która do dziś jest żywa, szczególnie w okresie Wielkiego Postu.

- W każdy piątek odbywają się dwie Drogi Krzyżowe - mówi Anna Grupa. - Pierwsza o godzinie 9 kończy się mszą, druga zaczyna się o godzinie 16.30 i składa z dwóch części. Idziemy Drogą Pojmania i Drogą Męki. Ta druga część rozpoczyna się o godzinie 3 w nocy.

Topografia Kalwarii Pakoskiej, jest oparta na topografii miejsc świętych w Jerozolimie, stąd nazwa Kujawska Jerozolima. Na kalwarię składa się 26 stacji (w tym dwa kościoły klasztorny św. Bonawentury i Ukrzyżowania. Pątnicy wędrują pomiędzy kaplicami i kościołami: Wniebowstąpienie pańskie, Ogród Oliwny, Judasz, Wniebowzięcie NMP, Potok Cedron, Brama Jerozolimska, Annasz, Pożegnanie z Matką, Wieczernik, Kajfasz Więzienie, Piłat, Herod, Włożenie Krzyża, Pierwszy Upadek, Spotkanie z Matką, Szymon z Cyreny, Weronika, Drugi Upadek, Płaczące niewiasty, Trzeci Upadek, Obnażenie z szat, Przybicie do Krzyża, Kościół Ukrzyżowania, Zdjęcie z Krzyża, Grób Pański, Kościół św. Bonawentury.