Góral się nie przestraszył

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/bednarczyk_piotr.jpg" >Gdy Tomasz Adamek wychodził w nocy z soboty na niedzielę na ring przeciwko wyższemu o głowę i cięższemu o 20 kilogramów Michaelowi Grantowi, trudno było nie oprzeć się wrażeniu, że będzie ciężko. Polak wyglądał przy rywalu jak młodszy brat. Ale góral z Gilowic jeszcze raz udowodnił, że ma serce do walki. Zasłużenie wygrał na punkty, choć gdyby szósta runda potrwała kilkadziesiąt sekund dłużej, mogło się skończyć nokautem.

Ale Adamek przetrwał kryzys i dzięki inteligentnej taktyce (po raz kolejny okazało się, że nie siła, a twarda psychika i myślenie na ringu mają decydujące znaczenie) mógł później cieszyć się z tysiącami polskich kibiców w hali „Prudental Center” w Newark. Generalnie jednak można sobie zadać pytanie, czy waga ciężka jest dla Polaka odpowiednia. Na razie daje sobie jeszcze radę ze słabszymi przeciwnikami, ale co będzie, gdy przyjdzie mu walczyć z Władymirem albo Witalijem Kliczkami? Oni też są dużo ciężsi i wyżsi od Adamka, a do tego, w przeciwieństwie do 38-letniego Granta, znakomici pod względem taktycznym.

<!** reklama>Gdy patrzyłem na poobijaną twarz Polaka, uświadomiłem sobie, że praktycznie każdą walkę w obecnej kategorii okupi strasznym wysiłkiem i uszczerbkiem na zdrowiu. Bo nie ma nokautującego ciosu, a obijanie się ze 120-kilogramowymi rywalami przez dwanaście rund musi się wiązać ze sporą dawką bólu. I zrobiło mi się trochę Adamka żal, bo już teraz wiadomo, że droga na ewentualne światowe szczyty będzie go drogo kosztowała. Innego wyjścia nie ma. Ale jak sobie pomyślałem o stanie konta bankowego Polaka po kolejnych walkach, mój żal nieco zelżał.