Dyrektorski stołek nie pozwala na artystyczne uniesienia, ale umożliwia wyjście do ludzi

Ponad dziesięć lat temu powierzono Pani funkcję dyrektorki Szubińskiego Domu Kultury. Kierowanie ludźmi to niełatwe zadanie.
Na początku było trudno, bo dyrektorowania nie uczą na żadnych studiach. Ważne jest mieć charyzmę, a wydaje mi się, że ja ją mam. Ta cecha bardzo pomaga, szczególnie wtedy, gdy trzeba pracować po godzinach, kiedy inni idą do domu. Szybko doszłam do wniosku, że pracownik musi czuć sens wydawanych poleceń. Zrozumiałam też, że dobre zarządzanie polega na tym, że szef jest autorytetem dla innych. To nie przychodzi z dnia na dzień. Na autorytet trzeba pracować latami. Do trudnych spraw, a są to nie tylko ludzkie problemy, ale i techniczne - związane z utrzymaniem obiektu - podchodzę życiowo i konkretnie. Pracuję dosłownie z kalendarzem w ręku, wszystko zapisuję. Mam wspaniały zespół ludzi, dziewięć etatów stałych i kilku instruktorów, wzajemnie się uzupełniamy.

Czy praca, którą Pani wykonuje nie kłóci się z artystyczną naturą?
Ubolewam, że nie ma mecenatu państwa nad artystami, ale bez względu na to zaniedbanie, głodujący artysta to obrazek minionych wieków. Ten wizerunek się zmienił, dziś uprawianie sztuki, szczególnie malarstwa, to dodatek do pracy zarobkowej, która najczęściej nie ma związku z pasją. Ja mam szczęście, bo kierując domem kultury, mam nie tylko możliwość, ale i obowiązek wychodzenia do ludzi ze sztuką. Nie myślę tu tylko o malarstwie, ale między innymi o nauce muzyki, tańca, rzeźby. Założyłam sobie, że zbliżę ludzi do operetki, którą sama uwielbiam i to się udało.

Jest Pani związana ze znaną nie tylko w gminie Szubin grupą Plama’s. Co daje ta przynależność?
Z pewnością poczucie bezpieczeństwa i przyjemność obcowania z grupą osób mających podobne odczucia i ideały. Dzięki grupie Palmas już na studiach mogłam prezentować swe prace na wystawach w Sępólnie, Solcu Kujawskim, Kcyni, Żninie, Pakości, Inowrocławiu, Łabiszynie itp.

Patrzę na Pani dzieła i widzę, że nie są to sielankowe obrazki, do powieszenia w sypialni. chociaż te ptaki są urocze.
Mam na swym koncie różne dzieła, raczej trudne w odbiorze. Mój bohater to taki trochę Kordian. Dostrzegam samotność ludzi, żyjących w grupie. Ponieważ zaliczam się do grupy artystów prowincjonalnych, którzy mają tę tendencję, że w swych działach realizują siebie, są to różne obrazy - tak, jak różne są moje życiowe zadania. Pełnię rolę żony, matki, pracownika, artystki. To sprawia, że życie jest barwne, między innymi dzięki ptakom, które uwielbiam podpatrywać.

Urodziła się Pani z talentem artystycznym, czy nauczyła się „zawodu” na studiach.
Zdecydowanie to było powołanie. Jako 4-, 5-letnie dziecko malowałam tak zapamiętale akwarelami, że rodzice spalili mi te farby. Dziś patrzę na to wydarzenie z humorem, bo wiem, że nie mieli zamiaru zniszczyć mojej kariery. Zastępczo kupili mi kredki i pisaki.

W jaki sposób objawia się wrażliwość Pani duszy?
Boję się starości, nie chodzi tu o zmiany w wyglądzie, ale niedołężność. Nie chciałabym być uzależniona od innych.

Teczka osobowa Alina Gordon
Mieszka w Szubinie. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, gdzie studiowała na Wydziale Edukacji Artystycznej. Od 1994 roku dyrektorka Szubińskiego Domu Kultury.

Związana z Szubińską Grupą Plama’s. Oprócz malarstwa i rysunku, zajmuje się także ceramiką. Mama trójki dzieci, którym wpaja szacunek do nauczycieli. Wrażliwa na cierpienie innych, do końca życia chciałaby pozostać niezależna. Na co dzień smakosz dań mięsnych, lubiący również warzywa.