Dwa warunki konieczne, żeby peryferyjne dzielnice wyszły z cienia - komentuje Jarosław Reszka

Dobrą odpowiedzią jest przypomnienie, że Fordon stosunkowo niedawno stał się dzielnicą i w języku ta zmiana nie znalazła jeszcze odbicia. Fordon nie jest zresztą jedynym dzielnicowo-językowym wyjątkiem w mieście. Tak jak w Fordonie, a nie na Fordonie, dzieje się coś w pobliskim Brdyujściu czy na innych krańcach Bydgoszczy - w Smukale i w Opławcu, albo w Łęgnowie.

Wymienione dzielnice łączy jednak nie tylko specyfika językowa. Ludzie w każdej z nich dość często manifestują niezadowolenie z tego powodu, że ich mała ojczyzna znalazła się w administracyjnych granicach miasta. Mówią, że dla władz Bydgoszczy pozostali obcym ciałem, dalekimi peryferiami, o których mało się pamięta i w które mało się inwestuje. Spośród tych dzielnic tylko Fordon zdaje się ostatnio wychodzić z cienia. Może dlatego, że był kiedyś najsilniejszym spośród nich osobnym bytem - nie wsią, lecz miastem.

A co musi się zdarzyć, by peryferie zostały zauważone? Rafael Prętki, społecznik z Fordonu, daje dwie wskazówki. A więc mieszkańcy muszą się zintegrować i wspólnie powalczyć o swoje dobro, nawet, gdy inaczej nie można, wszczynając bunt przeciwko władzy. Drugi warunek to silny reprezentant interesów lokalnej społeczności. Dawno temu mógł nim być pan hrabia, po wojnie sekretarz partii, obecnie zaś ustosunkowany polityk lub biznesmen. Tylko tyle i aż tyle.