Czym skorupka za młodu nasiąknie...

Mówiąc w skrócie, cała kampania ma zwrócić uwagę dorosłych na to, że wikłanie dzieci w sprawy rozwodowe rodziców jest „be”, bo odbywa się często w taki sposób, że muszą opowiedzieć się po jednej stronie, a tym samym - być przeciwko drugiej. Negatywnie działa na psychikę dziecka traktowanie go jako karty przetargowej, ograniczanie spotkań itd.

A dziecko, nawet jeśli mama z tatą się rozejdą, ma prawo do kontaktów, zarówno z jednym, jak i z drugim rodzicem. Skonfliktowani rodzice, chcąc nawzajem sobie dogryźć, zapominają o dzieciach. To są prawdy oczywiste. A pretekstem do zajęcia się tematem jest fakt, że połowa z 50 tysięcy spraw, jakie zgłoszono w zeszłym roku do rzecznika praw dziecka miała pośredni czy bezpośredni związek z rozwodem rodziców. Jednak czy takie potraktowanie tematu nie jest jego zbytnim uproszczeniem? Obrażanie matki i szydzenie z ojca nie są zachowaniami zarezerwowanymi tylko dla potencjalnych czy faktycznych rozwodników. Ile jest małżeństw, które formalnie się nie rozpadają, w myśl fałszywej zasady, że utrzymują stadło „dla dobra dzieci”, ale źle się u nich dzieje, tyle że wszystko zostaje za zamkniętymi drzwiami.

Tak naprawdę bardziej chodzi o zachowanie pozorów kochającej się rodzinki niż o dobre samopoczucie synów czy córek. Separacja czy rozwód, to dramat, ale tkwienie w toksycznym związku to też toksyczna cała rodzina. I jest to jeszcze gorsze dla wszystkich, a szczególnie dla dzieci. Bo dzieci, nawet te najmłodsze, są bystrymi obserwatorami i potrafią wyczuć każdy fałsz. Poza tym, świadomie czy nieświadomie, po latach (nawet, jeśli tego nie chcą) powielają zachowania rodziców.