Ryzykantów każdy z nas spotyka w życiu wielu. Póki to ryzyko podejmowane jest na własny rachunek, powinno nam być w zasadzie obojętne. Gorzej, kiedy cierpieć muszą inni. Okazuje się, że w naszych czasach wyrósł nowy typ ryzykanta - dziki lokator.
<!** reklama>
Nie taki, jakiego znaliśmy z czasów PRL-u, wprowadzający się „na meldunek” albo zajmujący jakiś pustosan. Taki, który wynajmuje od kogoś mieszkanie, a potem korzysta z niego w pełni, za nic nie płacąc. Ryzykuje, bo nie wie, jaki będzie finał. Czy będzie ciągany po sądach, nękany przez policję, nachodzony przez komornika? Czy i jak często będzie musiał stawiać czoło prawowitemu właścicielowi i wysłuchiwać jego słów, może gróźb, czasem łez... Perspektywa to niewesoła, jednak wcale nie musi się ziścić, a przynajmniej nie od razu. Dlatego ryzykuje. Może weźmie właściciela na litość, może go zakrzyczy albo zamęczy, aż tamten da mu spokój? A może po prostu ma świadomość niedoskonałości naszego systemu prawno-administracyjnego, który na takie rzeczy, jak opisana przez nas sytuacja w Fordonie, pozwala? Prędzej jednak dałbym wiarę, że tego typu postawy wynikają z reakcji na obecnie dominujący kult pieniądza i komercjalizacje wszystkich dziedzin życia. Pokusom wszak ulegamy łatwo, wielu z nas bierze kredyty, na które ich nie stać i kupuje masowo przedmioty tak naprawdę wcale niepotrzebne. Przestaliśmy także coraz liczniej bać się konsekwencji, w modzie jest tzw. luz. Długami czy narobieniem komuś nawet gigantycznego kłopotu wielu z nas przestało się przejmować. No bo - jak w przypadku mieszkania w Fordonie - lokatorzy zdają się mówić: „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz? No co?”.
