Chiński syndrom

Koniec świata. Proletariusze z komunistycznego kraju triumfują w nad wyraz kapitalistycznym sporcie. Oczywiście ironizuję, ale faktem jest, że przed tygodniem u stóp chińskiego sportowca padł kolejny bastion. Mam na myśli triumf w wielkoszlemowym Roland Garros Chinki Na Li. Co ciekawe, pochodzi ona z prowincji Hubei, z którą umowę o współpracy, także sportowej, podpisało w tym tygodniu województwo kujawsko-pomorskie. Ale ja nie o tym. Na Li jest pierwszą reprezentantką swojego kraju, ba& pierwszą przedstawicielką azjatyckiego tenisa, która zwyciężyła w jednym z czterech najbardziej prestiżowych turniejów na świecie. Gdyby to się stało w innych dyscyplinach, w której używa się rakiety, nie byłoby w tym żadnej niespodzianki. W ping-pongu azjaci, a w szczególności Chińczycy, zdominowali rywalizację już dawno temu. Podobnie w badmintonie, choć tu hegemonia zawodników z Państwa Środka nie jest tak wielka. Ale tenis? Do tej pory to była strefa wpływów zarezerwowana dla sportowców europejskich lub wywodzących się z kultury anglosaskiej. Tymczasem jak Chińczyk się uprze, to nie dość, że nie wybuduje w Polsce autostrady, to jeszcze wywróci światowy sport do góry nogami. Sygnał o ataku na tenis można było odebrać podczas IO w Atenach, gdy Li Ting i Sun Tiantian sięgnęły po złote medale w grze deblowej. Ich koleżanki Yan Zi i Żeng Jie wywalczyły cztery lata później brąz w tej samej konkurencji, dorzucając swoją cegiełkę do pierwszego w historii igrzysk zwycięstwa Chin w klasyfikacji medalowej. A teraz triumf Na Li na kortach Rolanda Garrosa. Producenci sprzętu tenisowego zacierają ręce. Przewiduje się, że wyczyn 29-letniej Chinki może wywołać w jej kraju boom na tę dyscyplinę. Oczywiście nikt nie liczy na to, że rodacy Na Li masowo zaczną odchodzić od stołu ping-pongowego i przeniosą się na kort, ale w tak wielkim i zaludnionym kraju wszystko jesty możliwe. A jeśli tenis rzeczywiście zyska na popularności, to już za kilka lat Chiny mogą zdominować i tę dyscyplinę. <!** reklama>