Wylali Ludwika

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/warta_ryszard.jpg" >Tak musiało być. Wczorajsze oficjalne wylanie Ludwika Dorna z PiS było jedynie oczywistym finałem trwającego już od miesięcy wypychania „trzeciego bliźniaka” z partii.

Dorna można lubić - za konsekwencje, cięty język, wierność zasadom albo równie żarliwie nie znosić: za „kamasze”, „wykształciuchów” i styl, w jakim marszałkował Sejmowi. Nie sposób jednak odmówić mu jednego: przy wszystkich kontrowersjach wokół jego osoby jest to polityk o formacie intelektualnym wybijającym się ponad sejmową średnią. Dzięki wyrzuceniu Dorna, PiS niewątpliwie zyska na jedności, mam jednak wrażenie, że o wiele więcej straci.

<!** reklama>Jeszcze dwa lata temu PiS miało twarz Jarosława Kaczyńskiego, ale w tle była też cała grupa wyrazistych polityków, reprezentujących różne odcienie polskiej prawicy, od Kazimierza M. Ujazdowskiego, przez Jarosława Sellina, Antoniego Mężydłę, Ludwika Dorna, Pawła Zalewskiego po Marka Jurka. Dziś PiS to dalej Jarosław Kaczyński, tyle że wizerunek tej formacji współtworzą już niepodzielnie partyjni aparatczycy, ludzie typu „Kurski-Karski-Suski”: politycy albo nijacy, bezbarwni, albo wyróżniający się jedynie agresywną demagogią i w obu wypadkach ścigający się w lizusostwie wobec szefa.

Szkoda, bo kiedyś wielu chciało widzieć w PiS nowoczesną partię polskiej prawicy, łączącą konserwatyzm, wrażliwość socjalną i determinację w walce z patologiami. Z nadziei na polskie CDU wyszedł guzik. Mamy partię wodza święcie wierzącego w swą nieomylność, najskuteczniejszego w pozbywaniu się tych, których stać na niezależność myślenia i śmiało zmierzającego do pogrzebania swej partii na radiomaryjnym marginesie.