Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma

Ale - na szczęście - nic takiego. Trenerzy postawili na grę ofensywną, dzięki czemu kibice mają ucztę niemal w każdym meczu. W większości spotkań gole zdobywały jedna i druga drużyna, co mówi samo za siebie.

A będzie tylko ciekawiej. Kilka drużyn, zaliczanych do potentatów (Hiszpania, Urugwaj, Anglia czy Chorwacja) ma już w tej chwili nóż na gardle i nie mogą kalkulować. One muszą zaatakować, co - nie ukrywam - bardzo mnie cieszy, bo szykuje się arcyciekawa gra. Zaczęło się bardzo dobrze, i nie ma realnych przesłanek, by w dalszej części turnieju miało być gorzej.

Patrząc na to, co się dzieje w Brazylii, coraz bardziej się cieszę, że nie grają tam Polacy. Niestety, jeszcze niedawno w życiu bym się nie spodziewał, że coś takiego napiszę. Ale widząc grę innych oraz to, co prezentują obecnie nasi zawodnicy jestem przekonany, że w tej chwili do tego towarzystwa nie pasujemy. Podobno outsiderami w Brazylii miały być na przykład Australia czy Kostaryka.

Gdy widziałem tempo akcji i technikę tychże „outsiderów”, to naprawdę odetchnąłem, że nas tam nie ma. Bo nie wiem, jak by wówczas określano nas. Polska reprezentacja kojarzy mi się z żoną z kawału, w którym mąż zastaje ją w łóżku z kochankiem Ryszardem i widząc jej duże niedostatki w urodzie martwi się: „Mój Boże, jaki wstyd przed Rysiem”. My też pewnie byśmy się wstydzili, ale nie przed jednym Rysiem, tylko przed całym światem.

Jest jednak i jedna pozytywna kwestia. Patrząc na takie mecze, jak choćby Brazylia - Chorwacja czy Meksyk - Kamerun, my, Polacy, nie odstajemy w sędziowaniu. Mam nawet wrażenie, obserwując obecne trendy, że w niektórych elementach byliśmy wręcz pionierami...