Najbardziej spektakularny przykład to chyba Zlatan Ibrahimović. Guardiola zapłacił za Szweda latem 2009 roku Interowi Mediolan 46 mln euro i oddała w rozliczeniu Samuela Eto’o, by po zaledwie jednym sezonie oddać go do AC Milan za 24 miliony euro. Nie był to w dodatku transferdefinitywny, tylko wypożyczenie z opcją wykupu. Interes życia...
Podobnie jak ten ze sprowadzeniem do Barcelony Aleksandra Hleba. Kupiony latem 2008 roku (na samym początku przygody Pepa na Camp Nou) Białorusin miał zapełnić lukę powstałą po odejściu Deco. Nie zapełnił, w barwach Barcelony rozegrał 36 meczów, nie strzelił żadnej bramki i zaliczył tylko trzy asysty. Znamienne było zresztą to, że gdy wiosną 2009 roku Messi i spółka walczyli (i wygrali) z Manchesterem United w finale Ligi Mistrzów, dla Hleba zabrakło miejsce nawet na ławce rezerwowych.
Totalnym niewypałem okazał się również Dmytro Czyhrynski, za którego Barca zapłaciła w 2009 roku Szachtarowi Donieck 25 mln euro. Ukrainiec miał być drugim Carlesem Puyolem , ale poza fryzurą w niczym go nie przypominał. Po roku wrócił na stare śmieci za... 15 mln euro.
Guardiola nie przestał się mylić również po przejściu do Bayernu Monachium. Tu niemal do rangi symbolu urosło 28 mln euro wydane w 2014 roku na Medhiego Benatię. Nie był to - najdelikatniej rzecz ujmując - trafny wybór.
