Warte tylko tyle, ile waży?

<!** Image 1 align=left alt="Image 37501" >Granice są również i po to, aby je przekraczać. „Żadnych granic” - dopominali się niedawno nie tylko zielonowłosy piosenkarz, ale i euroentuzjaści. Żadnych granic - próbują przekonać nas w ostatnich tygodniach np. gimnazjaliści, posuwając się do zachowań, jakie nigdy wcześniej nie przychodziły nam na myśl.

Przekraczanie granic, a raczej barier, stało się zatem modne. I w zasadzie nic już nie powinno nas zaskakiwać, a tym bardziej bulwersować czy burzyć.

Czy na pewno?

Pod młotek licytatora wybierają się w Bydgoszczy dwa sztandary klubu Polonia. Komornik jest na tropie innych pamiątek: pucharów, pater, może sięgnie po odznaki i dyplomy. Bo wszystko można sprzedać. W naszym świecie nauczyliśmy się już naprawdę wszystko przeliczać na gotówkę. Pojęcie świętości, niematerialnej wartości, szacunku, emocjonalnego związku poszło w kąt. Kto dziś powie: ta rzecz nie jest na sprzedaż? Oszołom jaki najwyżej...

Komornikowi dziwić się nie można. Chce mieć na życie, jak wszyscy.

Czy w ogóle jeszcze można się czemuś dziwić?

Pamięć nasza, tradycje, wspólne dziedzictwo zaczyna być tyle warte, ile możemy za to dostać. Czasem dosłownie tyle, ile dany przedmiot waży.

Nie mogę nie pomyśleć teraz o tych, którzy na sztandar Polonii składali się przed laty do przysłowiowej czapki, którzy byli dumni, że mają swój udział w powstaniu sztandaru, którzy patrzyli na niego z szacunkiem. Dobrze, że wielu chwili tej nie doczekało.

W kolejce do wyprzedaży oczekuje wiele jeszcze pamiątek. Giełdy i szafy kolekcjonerów są pojemne. Choć mam wątpliwości, czy pomieści się w nich także i nasza pamięć.