Słowo żużlowca nie jest słowem harcerza... Umowy ustne są nic niewarte

Marek Karwan (z lewej)

Trochę na temat „dżentelmeńskich” umów z zawodnikami mieliby do powiedzenia torunianie. Za „bogatych” czasów Marka Karwana w Apatorze Adrianie i Romana Karkosika w Unibaksie często na rozmowy zawodnicy (Gollob, Sajfutdinow, Adams, Kołodziej, Hancock, Dudek i inni) przyjeżdżali tylko po to, by wynegocjować jak najlepsze warunki i pojechać do innych klubów twierdząc - proszę, w Toruniu dają mi tyle, co wy na to? Dlatego działacze „Aniołów” raczej dużą sympatią w Polsce nie cieszyli się. Sami często stawali się ofiarami, zwłaszcza za czasów Karwana. To Rafał Okoniewski w ostatniej chwili odwołał przyjazd do Torunia na podpisanie ustalonego już kontraktu, to inny z żużlowców przyjechał do niego na kawę by negocjować w momencie, gdy złożył podpis na umowie z Wybrzeżem Gdańsk, to potem żartowano z jego stwierdzeń „dopóki ja jestem prezesem, to w Toruniu będą jeździć Jason Crump i Piotr Protasiewicz”, gdy ci ostatecznie wylądowali we Wrocławiu i Bydgoszczy.
Karwan i Karkosik przenieśli się do żużla z biznesu. Obaj zapewne zdziwili się, że panują tu zupełnie inne prawa. Karkosik, jeden z najbogatszych Polaków, podobno niemal wszystkie interesy zawiera na podstawie ustnych umów. No i się zdziwił. Rezygnując po sezonie 2014 z żużla napisał w oświadczeniu, że ma dosyć traktowania jak bankomatu. I trudno mu się dziwić.