<!** Image 1 align=left alt="Image 26765" >Bydgoska policja jest nie tylko elitarna, ale i metropolitarna. Może nawet więcej niż metropolitarna. Penetruje nie tylko Londynek, także Zaświat. A o swych penetracjach rozpisywać się potrafi w takim stylu, że Stephen King mógłby u niej brać korepetycje.
Oto próbka: „Penetracja prowadzona przez policjantów doprowadziła ich w rejon cmentarza przy ul. Zaświat. Rozpytując napotkane osoby, policjanci podążali za kobietą. Jeden ze świadków wskazał policjantom miejsce, gdzie może być opisywana przez nich kobieta oraz że zachowuje się dziwnie - tj. ukrywała się w krzakach na terenie cmentarza”. Czują Państwo wilgoć i ukłucia pod koszulą? To spływa pot po skórze, a ciarki szczypią kręgosłup.
Średnio zdolni autorzy podobnych do siebie jak dwie krople wódki horrorów i powieści kryminalnych zwykle potrzebują kilkunastu albo i kilkudziesięciu stron, by zbudować nastrój grozy. Stron tych zresztą chciwi krwi czytelnicy i tak nie czytają, przekartkowując opisy w poszukiwaniu czystej narracji. A tu - proszę - trzy acetyczne w formie zdania i jaki efekt! Teraz już akcja błyskawicznie zmierza do punktu kulminacyjnego: „Policjanci udali się natychmiast we wskazane miejsce i znaleźli poszukiwaną kobietę. Zdążyła się ona jednak powiesić na gałęzi przy użyciu krawata”. Słowa jak obuch. Żegnaj happy endzie... A figę! To tylko genialny chwyt autora, grającego niczym Blechacz na naszych napiętych jak struny emocjach. „Natychmiastowa reakcja policjantów pozwoliła jednak uratować jej życie - policjanci odwiązali pętlę od gałęzi, sprawdzili podstawowe funkcje życiowe, a w międzyczasie powiadomili służby ratownicze”.
Jakaż ulga, jakiż entuzjazm teraz nas rozpiera. Bądźmy wdzięczni policjantom. Tym, którzy penetrując, ludzi ratują. I tym, którzy pisząc, ludzi radują.
