<!** Image 1 align=left alt="Mariusz Załuski" >Wtedy, podczas Live Aid, nadziei było więcej. Bo dziś jesteśmy mądrzejsi o to wszystko, co stało się później. O to, jak zmarnotrawiono sporą część tego, co udało się uzbierać, bo pomoc lądowała w kieszeniach afrykańskich kacyków. I o to, że wrzucanie kolejnych milionów w studnię bez dna nie ma sensu. Organizatorzy koncertów Live 8 skupili się więc na wywieraniu presji na liderów najpotężniejszych państw świata - po to, żeby w końcu naprawdę zaczęli wyciągać Afrykę z dołka. We własnym interesie.
Twórcom Live 8 zarzucano wiele. I granie Afryką tylko po to, żeby reanimować parę gwiazd muzyki pop, i robienie całkiem prywatnych medialnych karier, i naiwny idealizm. Tyle że problem świata, złożonego z coraz bogatszej Północy i Południa spadającego w czarną dziurę, jak najbardziej istnieje. I presja milionów ludzi może rzeczywiście pomócw końcu wypracować afrykański plan Marshalla.
Bo sytuacja wygląda tak, że od zakończenia II wojny światowej w Afrykę wpompowano już bilion dolarów - i - jak mawiają złośliwcy - jedyne, co osiągnięto, to oduczenie ludzi samodzielności i przyzwyczajenie ich do tego, że dobry wujek z północy w końcu zawsze pomoże. Elity intelektualne? Drenaż mózgów sprawia, że korzysta z nich bogata Północ. A masowa bieda tego kontynentu to już problem wszystkich, to nie tylko tysiące umierających dzieci, ale zagrożenie bezpieczeństwa całego świata. Bo Afryki nie da się odgrodzić płotem.
Wywieranie presji na liderów G8 polegało też na tym, że podczas koncertów na gigantycznych telebimach pokazywano wielkie twarze polityków. Tyle że kiedy dzielni rockmani skakali pod czujnym okiem marsowego Putina, efekt zrobił się odmienny od oczekiwanego. Żeby tak samo nie było z Live 8.
