Opera za trzy grosze nie istnieje!

Przeczytałam piękną złotą myśl Umberto Eco: „Kultura wyzwala ciało od zniewolenia pracą i usposabia je do kontemplacji”. To zdanie może pewnie krzepić widzów, którzy zmęczeni pracą zapadają się wieczorami w miękkie fotele, zanurzają się w świat teatru, opery czy muzyki klasycznej. I kontemplują, na ile tylko pozwala im umysł, zaabsorbowany prozą życia. 

<!** reklama>

Ciekawe, czy ludzie zarządzający kulturą mają czas i ochotę bujać w obłokach podobnych powiedzeń, skoro na co dzień zniewoleni są umowami, przetargami, a przede wszystkim listą imprez na afiszu. W Operze Nova ten afisz nie będzie wyglądał w przyszłym sezonie imponująco. Nie ma pieniędzy. Oczywiście, niczego nie ujmuję starym, doskonałym tytułom, np. „Mefiście” czy „Kopciuszkowi”, ale na wieść o tym, że nie będzie ani jednej premiery wokalnej, pomyślałam, że to chyba niedobrze, gdy teatr, instytucja żywa, zaczyna przypominać bibliotekę, na której półkach od jakiegoś czasu nie pojawiają się nowości.

W domu mam mnóstwo takich książek, z którymi przyjaźń trwa od wielu lat, i zawsze z przyjemnością wracam do ich lektury. Tylko że nie ma piękniejszego uczucia niż dreszcz emocji podczas pierwszego czytania książki. Sen i jedzenie przestają być wtedy ważne. To samo czuję w stosunku do opery. Każda premiera to święto, to świeże powietrze wpuszczone na scenę. Jeśli tej wentylacji zabraknie, gdzie szukać entuzjazmu, motywacji i zainteresowania tzw. sztuką wysoką? Może omówmy ten temat w ramach paktu dla kultury? Bo chyba dla takich spraw podobne pakty się zawiązuje i nad takimi problemami radzą kulturalni obywatele?