Mateusz przeprowadził się na Sycylię: - Tu życie jest znacznie tańsze niż w Polsce

Jeden drobiazg. Trzeba gdzieś pracować.
To jest rzecz, którą od razu warto wyjaśnić – jeśli nie znasz bardzo dobrze włoskiego i nie masz szczególnych umiejętności, na pracę raczej nie masz co liczyć. O pracę jest trudno, ludzie walczą o jej utrzymanie, zarabiają mało, a często pracują na czarno. Ciężko wbić się w ten rynek. Jeśli jednak możesz pracować zdalnie – to wszystko zmienia.

Nakarmiłeś moją zawiść. A teraz opowiedz jeszcze, ile kosztuje opieka medyczna we Włoszech.
Miałem okazję skorzystać z niej raz. Dentysta przyjął mnie prywatnie, otrzymałem zalecenia. Na koniec powiedział: - Fajny gość z ciebie! Cześć! – nie wziął ani grosza – takie również bywają Włochy. To w ogóle niesamowite dla nas – ludzie poznani na ulicy poświęcą swój czas i pieniądze, aby ci pomóc.
Oczywiście, jest tu wielu ludzi z poważnymi, też widocznymi na pierwszy rzut oka problemami zdrowotnymi czy defektami urody. Ale ci ludzie, pomimo niedogodności, nie obarczają nikogo pretensją. Przyjmują to z całym dobrodziejstwem życia, bo życie przecież grozi śmiercią [śmiech]… I dlatego nie życzą sobie, żeby ktoś, a zwłaszcza jakakolwiek władza, bruździł im jeszcze w życiu. Z tego samego powodu potrafią się dzielić. Ktoś poczęstuje pizzą, ktoś się podzieli cytrynami. Ktoś był na wsi i przywiózł trochę wina albo oliwy. W takich sytuacjach człowiek naprawdę się otwiera.

Do nas docierają z Sycylii głównie zdjęcia z łodziami migrantów?
W moim miasteczku to ja jestem migrantem. Jest też jedna rodzina z Niemiec, o której wiem. Migrantów z Afryki na Sycylii widuje się sporadycznie. Na Sycylię przyjeżdżają głównie ludzie z Europy, alby uśmierzyć swoje bóle pogodowe lub życiowe, zacząć na nowo.

Palermo to nie jest miejsce, które kojarzy się jako bezpieczna przystań.
Przestępczość zorganizowana, klany rzeczywiście nadal funkcjonują. Przemycają broń w portach, zajmują się szmuglem narkotyków (niedawno znaleziono cały magazyn ukryty w grobach). Sam byłem świadkiem strzelaniny w Palermo, bo takie wydarzenia nie są tam chyba rzadkością… To karmi wyobraźnię. Ale w moim miasteczku jest cicho i spokojnie.

Psychicznie coś się w tobie zmieniło po przeprowadzce?
Absolutnie. To było jak zrzucenie z siebie wielkiego bagażu. Natychmiast zmniejszyło się ciśnienie. Polska jest pełna zakazów. Nie wolno ci przechodzić na czerwonym świetle, za byle co grozi ci mandat, cały czas ktoś czuje się upoważniony, aby zwrócić ci uwagę. To są rzeczy, których na Sycylii nie ma – jesteś dorosły, to chyba wiesz, kiedy możesz przejść na czerwonym. Bo sygnalizatory mamy oczywiście, żeby było wiadomo, że istnieje tu cywilizacja, ale to nie znaczy, że zawsze musimy z nich korzystać [śmiech]. Kiedy musisz podjechać kawałek pod prąd albo zatrzymać się na środku ulicy, żeby porozmawiać, to co za problem? Jeśli wypiłeś lampkę wina do kolacji i musisz wrócić samochodem, policjant raczej zrozumie twoją sytuację. Po powrocie do Polski mam wrażenie, jakbym dostał z piąchy w twarz – za wszystko chcą tu ukarać. Włochy, w przeciwieństwie do Polski są krajem oświadczeń, a nie zaświadczeń – jak mówię w urzędzie, że tak jest, urzędnik przyjmuje to za fakt (oczywiście, poniosę odpowiedzialność, jeśli wprowadzę go w błąd), ale nie muszę na wszystko przedstawiać dokumentów z pieczątką. Jestem dorosły, więc to, co mówię traktuje się tu poważnie. Załatwiasz sprawę, urzędnik wypali sobie papieroska, wypije kawę, pogada z tobą o różnych sprawach. To wszystko jest takie ludzkie. Gdzieś na korytarzu rozbrzmiewa kłótnia małżeńska. Pół urzędu przyjdzie pokibicować jednej stronie, pozostali – drugiej. Bo generalnie życie rodzinne nie zamyka się w czterech ścianach. Czasem, gdy żona się wkurzy, wypadnie jakiś telewizor z drugiego piętra (przy eksmisji męża).