Mało ludzi wśród ludzi

Każą nam pracować do śmierci – pod tego typu hasłami organizowane są ostatnio pikiety, blokady, manifestacje, wiece, marsze (niepotrzebne skreślić), które mają wyrazić oburzenie związkowców, pracowników, polityków opozycji, Polaków (niepotrzebne skreślić) z powodu wydłużenia wieku, który daje prawo do emerytury. 

<!** reklama>

Przykład pana Zbigniewa Schrodera, tragicznego bohatera naszych dwóch artykułów, pokazuje, że nawet najbardziej ludzkie przepisy nie pomogą, jeśli za ich przestrzeganie nie będą odpowiadać ludzie. A o ludzi coraz trudniej, w niektórych miejscach i ze świecą trudno ich odszukać. Zastanawiające, że chyba najtrudniej o ludzi w miejscach, które stworzono pod szyldem pomocy ludziom. Jak urzędy, sądy, przychodnie czy szpitale. Pan Zbigniew był nieuleczalnie chory. Tak bardzo nieuleczalnie, że skutecznie pomóc mógł mu nie człowiek, lecz sam Bóg. Ludzie mogli jednak sprawić, by umierał bez dodatkowego lęku, że głód zabije go szybciej niż rak i że zostawi żonę bez grosza przy duszy, za to z pogrzebem męża na głowie. Mam nadzieję, że wdowa po panu Zbigniewie jakoś sobie z tym problemem poradziła. Na szczęście ma syna. Jeśli zaś chodzi o urzędników, którzy od pół roku grali w ping - ponga wnioskiem o rentę złożonym przez pana Zbigniewa, to na razie doczekaliśmy się wstępnej deklaracji pomocy z dalekiego Opola – wyrażonym jednak w specyficznej formie językowej: „będziemy chcieli pomóc”. Będziemy chcieli, czyli jeszcze nie chcemy. Mimo śmierci szanownego – widać, jak bardzo - petenta. A kiedy zechcemy pomóc? Prawdopodobnie wtedy, gdy staniemy się ludźmi. Więc może nigdy.