Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Kto nie chciał, aby Karolina Pancek grała w piłkę nożną?

Marek Fabiszewski
Marek Fabiszewski
Na gali 10-lecia KKP: Karolina Pancek (pierwsza z prawej), obok Magdalena Kałuzińska i Monika Kaźmierczak.
Na gali 10-lecia KKP: Karolina Pancek (pierwsza z prawej), obok Magdalena Kałuzińska i Monika Kaźmierczak. Tomasz Czachorowski
Karolina Pancek w KKP Bydgoszcz jest „od zawsze”, jak sama mówi na zasadzie „zasiedzenia”, grała jeszcze na starej Brdzie. Zaczynała jako 13-latka, a z czasem futbol stał się dla niej pasją.

Kontynuujemy publikację rozmówek dziennikarzy "Expressu Bydgoskiego" z ludźmi związanymi z bydgoskim Kobiecym Klubem Piłkarskim. Okazją była gala na 10-lecie powołania klubu do życia.

Od kiedy pamiętamy, to jest Pani w Kobiecym Klubie Piłkarskim, ile to już lat? - pytamy Karolinę Pancek

Zaczynałam u trenera Wiesława Bileckiego, gdy miałam 13 lat. Nie pamiętam, kiedy to było (śmiech). Przez dobrych kilka lat grałyśmy na starej Brdzie. Potem zaczęły dochodzić nowe dziewczyny, na przykład Natalia Sieradzka i Agata Stępień, które też do tej pory grają. Ale z tym najdłuższym stażem, to chyba u mnie jest to największe zasiedzenie.

Może Pani powiedzieć, dlaczego akurat piłka nożna? W Bydgoszczy jest tyle innych klubów, dyscyplin, które można uprawiać...

To jest ciężkie pytanie.

Ale był jakiś impuls?

To jest chyba tak, jak u większości zawodniczek z zespołu, że od najmłodszych lat grało się z chłopakami gdzieś na podwórku. Ale wtedy nie można było jeszcze grać z chłopakami w drużynach. To były początki piłki nożnej kobiecej w Polsce. Pamiętam, że dostałam informację z gazety od sąsiada, że jest jakiś nabór. Zresztą bardzo długo namawiałam rodziców, głównie mamę, która podchodziła do tego pomysłu z dużym dystansem. No, ale się udało, a potem mimo wszystko wspierała mnie. Nie przychodziła na mecze, bo jak była to lądowałam wtedy w szpitalu, tak się z tego teraz śmiejemy.

A jakie jest najmilsze Pani wspomnienie z tego dotychczasowego okresu gry, uprawiania futbolu w KKP?

W sumie to były dwie takie sytuacje. Jedna z nich, to bramka strzelona w 96 minucie, która dała zespołowi awans do I ligi. Potem był też mój gol w decydującym meczu o awans do ekstraligi, to był w tym meczu taki przełomowy moment, wyrównałam na 1:1 i wygrałyśmy 4:1. A tak w ogóle to było wiele fajnych sytuacji, które teraz mogę sobie mile powspominać.

A najsmutniejszy moment? Mogę podejrzewać, że spadek z ekstraligi?

Może nawet niekoniecznie to. Najtrudniejszym momentem dla mnie była kontuzja, zerwanie wiązadeł krzyżowych. Nawet nie powiem dokładnie, kiedy to było: trzy-cztery lata temu? I czy to była I liga, czy ekstraliga? Tak sobie rozmawiałyśmy z dziewczynami, wspominałyśmy dawne czasy, a ja mam takie ogromne dziury, dużo rzeczy po prostu nie pamiętam (śmiech)

Tyle się działo, że trudno spamiętać...

Właśnie, każda z nas pamięta jakiś tam fragmencik lepiej od drugiej. W ogóle to fajnie się spotkać z niektórymi dziewczynami po tylu latach.

A ta kontuzja, długo ją Pani leczyła?

Właściwie do teraz mam różne problemy z łękotką i daje się to we znaki.

Nikt nie powiedział, że będzie łatwo i przyjemnie...

Ale piłka to nie tylko kontuzje. Było kilka takich momentów, zdarzeń, które hartowały charakter. Bo uważam, że piłka nożna, czy ogólnie sport, bardzo, bardzo wzmacnia charakter. Są rzeczy, które potem pomagają w życiu i tego staram się trzymać, tych zasad. Każdy dzień jest inny, każdy dzień przynosi coś nowego.

Zapytam tak przewrotnie, chce się jeszcze Pani trenować, grać? Oczywiście nie mam na myśli, broń Boże, PESELU...

Czasami siedzę w domu i mówię sobie: po co to, ale wychodzi, że to jest czysta pasja. Jednak już coraz mniej czasu jest na piłkę, to jest jednak duże zobowiązanie. A jest praca, inne obowiązki.

Najbardziej trwałe przyjaźnie w drużynie?

Taką osobą, która bardzo mocno była w tej mojej przygodzie z piłką, choć pojawiła się troszkę później w KKP niż ja, na pewno jest Joasia Daleszczyk. Łączy nas bardzo wiele wspomnień i przeżyć, dostałam dużo wsparcia. Ale też Daria Gronowska. No i jeszcze Gabi Daleszczyk, choć ona już nie gra. Przyszła do nas jako młoda zawodniczka, rozwijała się pod naszymi skrzydłami. W sumie ja, Joasia i Gabi mieszkałyśmy przez jakiś czas razem. O Gabi mogę powiedzieć, że to mój prawdziwy przyjaciel, taki do końca życia.

Dziękuję za rozmowę.

POLUB NASZ PROFIL NA FACEBOOKU

MAGAZYN SPORTOWY24 - DARIUSZ SNARSKI, NAJSTARSZY POLSKI BOKSER ZAWODOWY NIE TYLKO O SPORCIE

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!