Kogo się bać, kogo brać

Gdy na przełomie lat 1927/28 Al Capone wydał wojnę gangowi Bugsa Morana o przestępcze panowanie w Chicago, policja długo niemal bezczynnie przyglądała się porachunkom.

Dopiero po słynnej masakrze w Dzień Świętego Walentego, w której zginęło siedmiu ludzi Morana, policjanci i agenci FBI skutecznie wkroczyli do akcji. To jeden z najbardziej znanych przykładów, ale w gruncie rzeczy typowy. Kiedy bandziory wzajemnie się wykrwawiają, lepiej nie wkładać palca między drzwi, tylko spokojnie czekać aż środowisko samo się oczyści. Aparat ścigania ostro reaguje dopiero wtedy, gdy porachunki zaczynają być widoczne na ulicach i budzić strach mieszkańców. Co takiego się stało, że asy z Centralnego Biura Śledczego wparowały wczoraj przed świtem do domów 28 wojowniczych kibiców Zawiszy, którzy dwa lata temu brali udział w megaustawce ze zbrojnym ramieniem Lecha Poznań? I po co była ta demonstracja siły, skoro po paru godzinach wszystkich zatrzymanych wypuszczono? <!** reklama>

Daleki jestem od pochwały ustawek. Przypominam tylko, że parę wieków temu pojedynki też były zabronione, a mimo to w pewnych środowiskach powszechnie uprawiane i z rąk miernot czasem ginęli w nich tacy geniusze, jak Aleksander Puszkin. Dziś zaś wolałbym, by policja sprawnie wyłuskiwała tych zuchów, którzy demolują stadiony, niszczą pociągi, kradną i terroryzują sklepikarzy oraz podróżnych na dworcach. Społecznie jest to bardziej szkodliwe niż nawet 140 rozjuszonych osiłków, lecz okładających się pięściami w swoim gronie i z własnej woli na jakiejś ustronnej polanie. A jeśli to te same osoby, które kradną i demolują, należy je łapać i sądzić za to, co zrobiły innym na stadionach, ulicach i w pociągach, a nie za to, co zrobiły sobie w krzakach.