Kiedy zaświerzbi ręka

<!** Image 1 align=left alt="Image 5696" >
Po głowie do dziś snuje mi się obrazek z odległego dzieciństwa. Przez zagony gna dziwny wyścig. Pięciu chłopców, jeden za drugim, od największego do najmniejszego, a w pewnej odległości za nimi - zażywny chłop z widłami. Ten najmniejszy to ja. Parę minut wcześniej, jak niemal co dnia, buszowaliśmy po polu wikliny, bawiąc się w wojnę. Nigdy nie przyszło nam do głowy, że tę wiklinę ktoś uprawia, zbiera i z tego żyje. Aż do chwili, kiedy zaskoczył nas ów jegomość, groźny niczym Neptun. Oczami wyobraźni widzę, jak chłop mnie dogania, widły są coraz bliżej... Na szczęście nogi miał szybkie, ale płuca słabe. Ten koszmar z happy endem wrócił do mnie, gdy przeczytałem o dwóch malcach z Janowca Wielkopolskiego, których pewne zgodne małżeństwo zamknęło na całą zimną noc w chlewiku za to, że przeszli przez dziurę w płocie i hulali po ogrodzie. Wiem, że dzieciaki potrafią być czasem bardziej wredne niż dorośli. Jako młody nauczyciel nieraz z trudem opanowywałem dłonie, wyrywające się, by bezczelnemu smarkaczowi rozgrzać cztery litery. Przyznam też, że nie jestem zwolennikiem szwedzkiego modelu wychowania, w którym dorosły, nawet rodzic, może stać się zabawką w rękach nastoletniej bestii. Ale, na Boga, karcenie musi mieć jakieś granice. To, że dzieciaki z Janowca naruszały - zapewne wielokrotnie - cudzą własność, nie może być usprawiedliwieniem sadystycznego rewanżu. Mnie gospodarskie widły na szczęście nie wypaczyły osobowości. Swoje dzieci udało mi się wychować bez akcesoriów ambitnego taty z filmu „Gnój”. Ale znam wiele, bynajmniej nie filmowych czy literackich postaci, którym twarde ojcowskie „nauki” zrujnowały całe dorosłe życie. Warto o tym pamiętać, kiedy bardzo zaświerzbi ręka.