Dewizy, kartki, a nawet flaszka. Sprawdzamy, czym Polacy płacili przed 1989 r.

Comiesięczna wypłata nie była tak ważna jak przydział kartek na mięso, wędliny, cukier czy alkohol. Szczęśliwy był ten, kto nie pił i nie palił, bo mógł wymienić swój zakupowy limit na mąkę czy wędliny i w ten sposób wyżywić rodzinę.

Oprócz kartek popularne były też talony, które można było wymienić na pralkę albo samochód. Mieszkanie do spłaty również dostawało się z tzw. przydziału, od władzy. Obowiązywały nepotyzm i korupcja, które – jak wiadomo – przeżyły epokę Polski Ludowej.

Obywatele bardziej od własnej waluty cenili obce, szczególnie te zachodnie, w kolejności licząc: dolary amerykańskie, marki niemieckie i funty szterlingi. Kto miał rod rodzinę na Zachodzie, ten mógł liczyć na paczki, w których przemycano wspomniane pieniądze. W sklepach dewizowych Pewex i Baltona można było za nie dostać dobra niedostępne na polskim rynku takie jak choćby bogato zdobione tapety, słodycze, kalkulatory.

Ale nie tylko dolarami płaciło się w tych sklepach. Zamiennie można było użyć bonów – te po 1989 r. najszybciej zniknęły z obiegu, więc jeśli ktoś ma je do dziś, to stanowią one wartość tylko sentymentalną, ewentualnie numizmatyczną.
Ruble były z kolei w cenie dla kogoś, kto szukał towarów z Bloku Wschodniego albo wybierał się na wakacje do Związku Radzieckiego. Nie były to jednak tak modne wczasy jak te w Bułgarii, NRD (Niemcy Wschodnie) czy byłej Jugosławii. Tamtejsi mieszkańcy również bardziej cenili sobie dolary od rubli.

Ten, kto nie mógł liczyć ani na bony ani na waluty zachodnie szukał waluty w towarach. Ludność wiejska świetnie radziła sobie, sprzedając mieszkańcom miast nierejestrowane mięso i nabiał. Te produkty stały się szczególnie pożądane w latach 80. ubiegłego wieku. Dzięki ich sprzedaży powstał niejeden murowany dom o niewyszukanej kwadratowej architekturze. Warto zapoznać się z naszą galerią

, gdzie przedstawiamy często zapomniane już alternatywne waluty.