Haniebny atak na Polskę. ZSRR wbiło nam nóż w plecy 17 września 1939 roku

17 września 1939 roku jest dla nas dniem, w którym broniąca się bohatersko przed hitlerowską nawałnicą Polska otrzymała bolesny i niespodziewany cios w plecy od wschodniego sąsiada - przyspieszyło to klęskę wrześniową. Dla Rosjan do dziś to dzień chwały, w którym... zapanowała oczekiwana sprawiedliwość i czas wyrównania rachunków krzywd, jakie Polacy im wcześniej wyrządzili.

Marszałek Śmigły-Rydz na wieść o wkroczeniu Rosjan 17 września 1939 r.: - Sowiety wkroczyły. Nakazuję ogólne wycofanie na Rumunię i Węgry najkrótszymi drogami. Z bolszewikami nie walczyć, chyba w razie natarcia z ich strony lub próby rozbrojenia oddziałów. Zadanie Warszawy i miast, które miały się bronić przed Niemcami - bez zmian. Miasta do których podejdą bolszewicy, powinny z nimi pertraktować w sprawie wyjścia garnizonów do Węgier lub Rumunii.

Polska i Rosja. Dwa kraje, dwie tradycje wyrosłe ze wspólnego pnia. Ich losy od wieków splatały się ze sobą. A jednak kiedy Polacy czytają rosyjskie podręczniki historii, stukają się w czoło. Z kolei Rosjanie po lekturze polskich, kręcą na swoim czole kółka…

Czytaj dalej >>>

Czego uczyli w ZSRR?

ZSRR. Rok 1978. W księgarni z czystej ciekawości biorę do ręki szkolny podręcznik historii do X klasy, poświęcony historii najnowszej. Ciekaw jestem, czy jest w nim choćby wzmianka o sowieckiej napaści na Polskę 17 września 1939 roku. W polskich podręcznikach w tym czasie jest ona przedstawiana jako słuszny akt sprawiedliwości dziejowej. Stalin chciał tylko wziąć pod ochronę ludność białoruską, ukraińską i litewską, zamieszkującą te tereny. O pertraktacjach z Niemcami, o pakcie Ribbentrop - Mołotow, o radosnej, wspólnej niemiecko-sowieckiej defiladzie zwycięstwa w polskim Brześciu nad Bugiem pod koniec września 1939 roku nie ma mowy. Tego dowiedzieć się można jedynie z literatury tzw. drugiego obiegu lub z Radia Wolna Europa. A czego uczą się dzieci w ZSRR?

Tamtych słów z sowieckiego podręcznika nie mogę zapomnieć do dziś. Brzmiały mniej więcej tak: Polski imperializm, polskie burżuazyjne „państwo panów” z racji prowadzenia imperialistycznej, zaborczej polityki weszło w konflikt z państwem niemieckim i wywołało wojnę, która zakończyła się klęską Polski…

Co się zmieniło od tego czasu? >>>

Rok 2017. Rosja Putina. Nie tylko w szkolnych podręcznikach, ale w ogóle w literaturze, w nauce i polityce w Rosji nie istnieje pojęcie II wojny światowej. Jest tylko wielka wojna ojczyźniana, która zaczęła się w 1941 roku z dniem napaści Niemiec na ZSRR. A wcześniej? Wcześniej były ataki Niemiec na Polskę, Francję, Belgię… A co robił w tym czasie ZSRR? „Wyzwalał” tereny Ukrainy, Litwy i Białorusi oraz Rosji, znajdujące się pod polską, rumuńską i fińską okupacją. Ponury żart? Nie. Całkowite przekonanie o słuszności tej tezy. Podczas moich wielu rozmów z Rosjanami nie znalazłem nikogo, kto miałby inne spojrzenie na tę kwestię. I im dłużej rozmawiałem, tym bardziej zaczynałem rozumieć ten upór.

- To były ziemie należące do Rosji od wieków - tłumaczył mi podczas długiej rozmowy rosyjski historyk, Sasza Andrianow. - Wywalczyliśmy je w czasie wojen z Polską w XVII wieku. To wy pierwsi zaatakowaliście i zdobyliście Moskwę. My do Warszawy przyszliśmy ponad wiek później. A w 1921 roku wy, Polacy, wykorzystaliście okazję - słabość Rosji w czasie rewolucji i ponownie zagarnęliście tereny zachodniej Białorusi i Ukrainy. My też tylko wykorzystaliśmy pierwszą ku temu okazję, by wróciły te ziemie do swojej ojczyzny. Gdyby tak się nie stało, i tak musielibyście kiedyś je oddać. Były one potrzebne Piłsudskiemu, który chciał je bezwzględnie wykorzystać jako ochronę Polski przed Rosją. Rzuciłby je bez wahania na pożarcie. Taka świadomość na tych ziemiach była. Z jakiej racji mieliby więc ich mieszkańcy popierać Polskę? By stanąć między młotem a kowadłem? A wy, Polacy, wciąż mówicie, że to tylko Rosja była agresorem. A skąd się wzięła niechęć Białorusinów i wrogość Ukraińców do Polaków? Z waszej polityki narodowościowej! Chcieliście z nich zrobić na siłę Polaków i katolików. Zapomnieliście przede wszystkim o tym, że Ukraina, Białoruś i Rosja są złączone wspólną wiarą, prawosławiem, które na siłę chcieliście wykorzenić. Narobiliście sobie samych wrogów. Nawet Litwinom zabraliście ich stolicę wyłącznie z powodu kaprysu Piłsudskiego.

2014 rok. Równe na Ukrainie. Proszę Andrija, młodego mieszkańca tego miasta, żeby pokazał mi niedawno wzniesiony pomnik Kłyma Sawura, dowódcy UPA na Ukrainie. To prawdopodobnie on był mózgiem akcji wymordowania dziesiątek tysięcy Polaków na Wołyniu, Podolu i w Galicji. Andrij odmawia, jakby czuł się skrępowany. Potem szybko mówi: - Nie warto do tego wracać. Wiem, że wy, Polacy, czujecie się bardzo poszkodowani. My wiemy, że była wielka wzajemna nienawiść. Były ofiary po obu stronach. Tylko że nie my to zaczęliśmy. To wyście zajęli te ziemie, potem polikwidowaliście nasze szkoły, burzyliście cerkwie, wsadzaliście ludzi do więzień. Nic dziwnego, że potem tak to wybuchło…

Podobnych rozmów odbyłem wiele za naszą wschodnią granicą. Pretensje o polską dominację w okresie międzywojennym, o próbę wynaradawiania są obecne w świadomości Białorusinów i Ukraińców. To za próbę przeciwstawienia się tej polityce zapłacił stanowiskiem w 1935 roku wojewoda wołyński Henryk Józewski. Jednak jemu podobnych było niewielu. A potem, w 1938 roku, zajęliśmy prawie wspólnie z Hitlerem Zaolzie, a w 1939 roku jeszcze niewielką część słowackiego Spiszu. Dla nas to był powrót tych ziem do macierzy, ale dla całej reszty świata - kompromitująca grabież, podobnie jak zajęcie Wilna przez „spiskowców” w 1920 roku. Nic dziwnego, że kiedy nasz świat zawalił się na głowę w 1939 roku, wielu Europejczyków uważało, że jest w tym jakaś ręka sprawiedliwości…