Zabójstwo fotografa i taksówkarza w Bydgoszczy. Te zbrodnie wstrząsnęły miastem

„Tylko kara śmierci”

To była w swoim czasie niezwykle głośna zbrodnia. Budząca odruchy protestu, trudna do zrozumienia.

33-letni Zygmunt U., który mieszkał przy ul. Kordeckiego wraz z żoną i dwójką dzieci, poznał inną kobietę i począł czynić wszystko, by się uwolnić od żony. W maju 1947 roku wyrzucił ją z domu i zakazał wstępu, a także kontaktu z dziećmi, które dalej z nim mieszkały. Kiedy kobieta z sądowym wyrokiem przyznającym jej prawo opieki nad dziećmi zapukała do drzwi, mężczyzna wpadł w szał. Nożem, podrzynając gardła, zabił obydwoje dzieci: 7-letnią Halinę i 5-letniego Janusza. Jego matka, 69-letnia Helena, która przebywała w mieszkaniu przy Kordeckiego na stałe, opiekując się wnuczkami, nie broniła dzieci, spokojnie w czasie zabójstwa cerując swoją odzież.

Zygmunt U. po zbrodni wyszedł na ulicę, gdzie spotkał wracającą żonę z milicjantami. Wypalił jej prosto w twarz, że nigdy już swoich dzieci nie zobaczy. Niestety, wkrótce wszyscy przekonali się o tym, że nie fantazjował.

We wrześniu 1947 roku Zygmunt U. stanął przed bydgoskim Sądem Okręgowym. Proces wywołał ogromne poruszenie w mieście. Jak pisała prasa, „Zbrodnia odbiła się głośnym echem nie tylko w Bydgoszcz, ale i poza jej granicami. Wywołała ona wśród społeczeństwa bydgoskiego wstręt i obrzydzenie do osoby mordercy”. Do wejścia na rozprawę w dniu procesu po przepustki ustawiła się długa kolejka.

Wyrok został wydany, ówczesnym zwyczajem, po całodziennym procesie. Sąd udał się na naradę późnym wieczorem. Zebrani na sali czekali na powrót sędziów aż do godz. 3 nad ranem. Wówczas to ogłoszono, że Zygmunt U. skazany został na karę śmierci, natomiast jego matka na 1 rok pozbawienia wolności. „Dla oskarżonego nie można było zastosować innej kary niż karę śmierci” - powiedział w ustnym uzasadnieniu wyroku przewodniczący trybunału, sędzia Tadeusz Piziewicz.