Franciszek Baszkiewicz urodził się w Turzy w powiecie wągrowieckim 17 lipca 1887 r. Gdy był małym dzieckiem, rodzina przeprowadziła się do pobliskiej Kcyni.
<!** Image 2 align=right alt="Image 114437" sub="Dworzec w Kcyni, gdzie Franciszek Baszkiewicz pracował przez wiele lat, aż do przejścia na emeryturę w 1957 roku Fot. Kamila Czechowska
">Od 7. roku życia uczęszczał do siódmej klasowej szkoły powszechnej w Kcyni. Po ukończeniu nauki pracował wspólnie z rodzicami. Sytuacja materialna rodziny nie była dobra. By odciążyć rodzinę, po ukończeniu 18. roku życia udał się na emigrację zarobkową do Niemiec i osiadł w Dortmundzie.
Na wschodnim froncie
Na emigracji pracował w fabryce i walcowni żelaza. Praca nie tylko była ciężka, ale i szkodliwa dla zdrowia. Jak wielu poddanych niemieckich narodowości polskiej, powołany został do wojska niemieckiego. Miał wtedy 21 lat, służył w garnizonie w Kołobrzegu. W wojsku przebywał w latach 1908-1910. Po odbyciu służby wrócił do rodziny do Kcyni, gdzie w 1913 r. wstąpił w związek małżeński ze Stanisławą z domu Kujawa.
<!** reklama>Gdy wybuchła I wojna światowa w 1914 r. powołany został do wojska niemieckiego. Początkowo służył w Inowrocławiu - został skierowany na front wschodni, gdzie walczył z Rosjanami. Po zakończeniu wojny, pod koniec 1918 r. wrócił znów do Kcyni.
Powstańcze boje
<!** Image 3 align=right alt="Image 114437" sub="Franciszek Baszkiewicz. /Fot. Muzeum Ziemi Szubińskiej">Gdy w noc sylwestrową organizowano oddział powstańczy w Kcyni, nie wahał się przystąpić do akcji. W noc sylwestrową oddział kcyński, wsparty posiłkami powstańczymi z Czeszewa i Gołańczy, wyzwolił miasto. Ważnym miejscem, który opanowali powstańcy był dworzec kolejowy w Kcyni.
Franciszek Baszkiewicz walczył od dowództwem późniejszego majora, a wtedy podporucznika Jana Sławińskiego z Ujazdu pod Kcynią. W szeregach Kompanii Kcyńskiej walczył pod Szczepicami, Szubinem. Szczególnie zacięte były boje pod Studzienkami w początkach lutego 1919 r., gdy Niemcy przeprowadzali kontratak na froncie północnym powstania wielkopolskiego.
Ponownie zmobilizowany został w szeregi 57. pułku piechoty. W sierpniu 1919 r. został przeniesiony do Obrony Krajowej we Lwówku koło Poznania, a następnie do garnizonu w Inowrocławiu. Z wojska wrócił do Kcyni w 1920 roku.
Po powrocie z wojska, od 1921 r. do 1939 r. pracował na kolei w Kcyni jako robotnik. Na tym samym stanowisku pracował dalej po wybuchu II wojny światowej, a także po niej. W 1957 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony został: w 1966 r. Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w 1974 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w lipcu 1980 r.
