Pierwsza wzmianka o Szubinie łączy się z osobą Sędziwoja z rodu Pałuków herbu Topór, który w latach 1377-1388 piastował także funkcję starosty nakielskiego.
<!** Image 2 align=right alt="Image 85804" sub="Tak w Szubinie wyobrażamy sobie Sędziwoja. Tu na medalu autorstwa plastyka Henryka Wojtasa przyznawanym za szczególne osiągnięcia dla miasta / Fot.Archiwum">Nie jest znana dokładna data jego urodzenia. Syn Sławnika, wnuk wojewody tczewskiego Świętosława z Wąsoszy, urodził się najprawdopodobniej przed 1328 r. Miał dwóch braci Mikołaja z Wąsosza i młodszego Świętosława z Grodziska oraz nieznaną z imienia siostrę. Dla Sędziwoja wybrano karierę duchowną. Źródła podają, że w 1348 r. był kantorem kruszwickim, trzy lata później awansowany został na scholasterię kruszwicką. Drogę duchownego zakończył na kustodii włocławskiej około 1358 r., kiedy to ustąpił na rzecz młodszego brata Świętosława.
Budowniczy zamku
<!** reklama>Za panowania Kazimierza Wielkiego otrzymał starostwo w księstwie gniewkowskim, a następnie wspiął się wyżej w hierarchii wielkopolskiej zostając podkomorzym poznańskim. W tym też okresie rozpoczął prace nad budową murowanego zamku obronnego w Szubinie. Zamek został wcześnie zamieszkały, a sam Sędziwój wystawiał tu dokumenty. Badania archeologiczne wskazują, że zamek budowany był w dwóch etapach, co było zapewne związane z karierą polityczną Sędziwoja. Za panowania Ludwika Węgierskiego (1370-1382) Sędziwój wstąpił w 1372 r. na starostwo generalne wielkopolskie. W latach 1377-1388 był również starostą nakielskim.
Na królewskim dworze
W 1377 r. został starostą krakowskim i sprawował ten urząd do 1389 r. Nie przebywał wtedy w Szubinie, przeniósł się do Krakowa, gdzie posiadał kamienicę. Jako starosta krakowski brał udział w wyprawie na Litwę, a po śmierci królowej matki został jednym z namiestników - regentów królestwa polskiego. W okresie bezkrólewie początkowo stanął po stronie Zygmunta Luksemburskiego jako kandydata do polskiego tronu. Odstąpił jednak od tego pomysłu i poparł Jadwigę, po którą udał się na Węgry. Po rezygnacji ze starostwa krakowskiego powrócił na starostwo wielkopolskie, które piastował do 1397 r. W czasach Jagiełły popierał króla w walce przeciwko władcy Śląska Opolskiego Władysławowi, a także pośredniczył w próbach nabycia Nowej Marchii, czyli terenów między Wielkopolską a Pomorzem Zachodnim. Od 1397 r. ponownie wrócił na dwór królewski by w 1402 r. ustąpić, a rok później sprzedać kamienicę w Krakowie. Z rąk Ludwika Węgierskiego otrzymał dobra na Słowacji. Było to, między innymi, pięć zamków i dwa miasta. Najprawdopodobniej wrócił do Szubina i tu spędził ostatnie lata swego życia. Nie znamy daty śmierci, stało się to najprawdopodobniej w 1405 r., kiedy to źródła ostatni raz wzmiankują Sędzwoja, o którym wiadomo, że już rok wcześniej był poważnie chory.
